Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Przejrzałam na oczy.

Witajcie :)

O Vitalia.pl słyszałam juz wiele razy. Odwiedzałam tą stronkę ale nigdy nie byłam na tyle zmotywowana żeby zacząć działać. Mam nadzieje ze spotkam tu życzliwych ludzi którzy mi pomogą i którym ja również będę mogła pomoc. 

Mam 21 lat. 10 miesięcy temu byłam super laską nosząca rozmiar 34 - 36. Od czasu kiedy przeprowadziłam się za granice tyłam, nie przejmując się tym jadłam dalej bo przecież całe życie zawsze byłam szczupła i nigdy nie ważyłam więcej niż 60kg- wiec wolno mi jeść (tak sobie wmawiałam, ze nie przytyje). Niestety zmieniło się to bardzo szybko. W tej chwili waże 70 kg, w porywach do 72kg. Przez 6 miesięcy przytyłam 12kg. 

Ja po prostu nie zauważałam tego, tzn zdawałam sobie sprawę ze tyje ale ciągle powtarzałam sobie od jutra koniec z jedzeniem- dziś się jeszcze najem.
Doszło już do takiego stopnia ze dostawałam napadu wilczego głodu i potrafiłam zjeść wszystko co miałam w domu, gotowałam makaron z jajkiem, na to ryba, jajecznica, budyń, owoce, kanapki po prostu wszystko co było pod ręką. Wiedziałam ze jest to złe wiec postanowiłam nie robić zbyt dużych zapasów jedzenia w lodówce żeby mnie nie kusiło. NIE POMOGŁO. O godzinie 22:00 potrafiłam jechać na stacje CPN i nakupić byle czego żeby tylko sie napchać tym paskudnym żarciem!!! 

Mieszkam sama więc nie było nikogo kto by mnie powstrzymał. 

Teraz jestem w totalnym dole. Jestem gruba, brzydka, w niczym nie wyglądam ładnie, mam okrągła twarz, podwójna szyje, grube nogi. Nie mieszczę sie w ubrania a nowych nie kupuje bo zakupy mnie dołują kiedy nawet rozmiar 40 czasami okazuje sie za mały ;/ więc chodzę ubrana jak lump. Po prostu jak lump. Ja, dziewczyna która kilka miesięcy temu była zawsze ładnie pomalowana, zadbana, fajnie ubrana. Teraz wstyd mi wyjść na ulice w obawie ze ktoś ze znajomych mnie spotka.

Tak naprawdę ogarnęłam się i zdałam sobie z tego sprawę teraz. Kiedy przyjechałam na urlop do Polski. Spotkałam rodzinę i znajomych i.. możecie sobie wyobrazić ich reakcje. Az mi się nie chce żyć. Nienawidzę się za to, do jakiego stanu się doprowadziłam. 

Jeśli teraz nie zacznę z tym walczyć. To będzie już koniec. Taka zostanę. 

I TERAZ WIEM, CO ZNACZY TO, ŻE WSZYSCY JESTEŚMY ZA SIEBIE ODPOWIEDZIALNI. Gdybym pół roku temu się tylko trochę ograniczyła i opanowała to dziś nie było by problemu. 

Ale będę z tym walczyć i uda mi się :) i liczę na Wasze wsparcie kiedy upadnę. No i mam nadzieję ze nie zanudziłam Was moja historią. Nie wyobrażacie sobie ile gniewu jest we mnie, gniewu na samą siebie. Czuje ze mogla bym o tym pisać całą noc i dłużej. Ale co to da, kiedy człowiek zrobił już z siebie to, co zrobił. 

Pozdrawiam i trzymam kciuki za wszystkich na diecie ;**