Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Wymówki, mix myślowy i tysiąc powodów żeby
odkładać odchudzanie na potem

Mam ostatnio milion myśli na minutę. Najlepsze jest to, że jest to taki niespójny mix, że szok :P No bo po pierwsze należy się przyznać, że utracone w zeszłym roku kilogramy wróciły. Na życzenie moje własne. Każdy wie, jak to się robi przecież. Opis zbędny. Należy operować liczbami i stwierdzić, że z cudownych wywalczonych 54-55 kg znów są 62 kg. Należy dodać, że to dużo za dużo z uwagi na to, że to co właśnie wylewa się wokół spodni niedługo chyba eksploduje. Należy również przyznać, że cellulit rozgościł się na dobre już chyba wszędzie (no, może poza powiekami i palcami u stóp- zawsze coś). To tyle z faktów podstawowych. I wtedy nadchodzi myśl: no trudno, ale za to jem sobie co chcę i to jest fajne...ale zaraz za nią kolejna: ale w takim stanie to będę się wstydziła latem pójść na plażę a nawet krótkie spodenki założyć...i kolejna: ale teraz nie jest dobry czas na dietowanie bo ten  ma urodziny, za chwilę moje, za 2 tygodnie mam gości i tak dalej i tak dalej...A kolejna myśl- i znów odwiedzi mnie moja odchudzona koleżanka a ja w głębi duszy będę pękać z zazdrości...I wtedy myślę - A czemu ty k...a musisz ciągle zazdrościć?! Jak się zazdrości długich nóg czy dużego biustu to ok, na to nie mam wpływu. Ale jak można zazdrościć bez żadnego działania czegoś co jest osiągalne??!! Wystarczy ruszyć dupsko, myśleć ile i co się je i gotowe. Czas i tak będzie płynął, pośpiechu nie ma...Zatem- wszystko to wiem. I nie umiem utrzymać tej równowagi umysłu na długo. Wchodzę tu codziennie, czytam, podziwiam, zazdroszczę i dalej tkwię w złej formie. I tak w kółko...Ale podjąć swoje własne kolejne wyzwanie czas..ale wszystko zaczyna się i kończy w głowie. I jak tu sobie nie poukładam to nic z tego nie będzie!!