Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Koniec z ćwiczeniami - 36 dzień diety

Na jakiś czas muszę zawiesić ćwiczenia. Nabawiłam się kontuzji po ostatnim treningu, dostałam w pakiecie dodatkową porcję bólu oraz dostałam opieprz od lekarza. No i tyle. Koniec z treningami i prawdopodobnie na dłużej. Muszę teraz dojść do siebie. Nie powiem żeby te ćwiczenia kochała, bo nie ukrywam przy takiej aktywności fizycznej jestem po prostu leniem, wolę zdecydowanie kijki, rower czy pływanie. W każdym razie nie zawsze się robi to co się lubi, ja widziałam to tak - dam siebie wszystko i dostanę nagrodę - zgubione kilogramy, ładniejsze ciało, skóra. W każdym razie jest siła wyższa. 

20 kwietnia 2023, godzina 7 rano... To zapamiętam na zawsze. Wszystko uległo zmianie. Po prostu leżałam sobie na podłodze i myślałam, chciałam wstać. Nie mogłam. Udało się za 3 razem. Poczułam ból kolana, stwierdziłam że rozchodzę się i pójdę z psem na długi spacer. Poszłam ogarnąć się do łazienki i już nie wyszłam o własnych siłach. Poczułam ogromny ból w całej prawej części ciała a w szczególności nodze, w kolanie. Dobrze że był w domu syn, dzień wcześniej gorączkował i nie poszedł do szkoły. Chciałam by tylko zaciągnął mnie do pierwszego lepszego pokoju.  Dzwonimy po karetkę, odmowa przyjęcia, mówią że pewnie to rwa kulszowa i żebym wzięła tabletkę przeciwbólową. Dzwonię zszokowana do męża. Ja w Polsce, on w Niemczech, rzuca wszystko i po 4 godzinach lub i dłużej jest w domu. Ze mną źle. Mąż znów dzwoni po karetkę i tak trzy razy. Odmowa przyjęcia, ja nie mogę się ruszyć, leżę na tej podłodze. Mąż jedzie do lekarki rodzinnej.... Każe mi przyjąć do gabinetu uwaga za 5 dni! Chcemy wizyty domowej na cito. Odmawia. Wypisuje mi silny lek przeciwbólowy mimo że mnie nie widziała. Wzięłam wszystko z tej bezradności. Nie działa. Mąż cały dzień jeździ od lekarza do lekarza by ktoś mnie zobaczył. Odmowa. Na drugi dzień w końcu pod wieczór przyjedzie do mnie neurolog. Wyobrażacie sobie? Zdycham z boku, nic nie pomaga, leżę na tej pieprzonej podłodze. Przyjeżdża na drugi dzień ten neurolog, jest w szoku. Mój stan wg niego nie kwalifikuje się do transportu. Stwierdzenie ABC czyli potocznie  wypadnięcie dysku plus może coś jeszcze. Dostaje morfinę w sumie brałam ja 21 dni, plastry przeciwbólowe dla osób chorych na raka - zapas na miesiąc i porcja tabletek. Na 4 dobę zasnęłam na godzinę lub dwie , ból jest mimo tych wszystkich leków. Na 7 dobę zostałam przeniesiona na łóżko i te łóżko jest moim koszmarem przez kolejne tygodnie, miesiące. Przez cały czas moja prawa noga jest w górze. Jestem uzależniona od innych, wspiera mnie przyjaciółka, zajmuje się mną mąż i syn. Głowa mi siada, czuję się jak moja mama, boli Ciebie całe ciało, czujesz się totalnie pokonana i upodlona, leżysz w pieluchach, jestem karmiona bo nie masz w rękach czucia, wiecznie naćpana bo dziennie łykasz po 13 tabletek, nie możesz spać, towarzyszy ciągły ból, do tego na dupsku pojawia się odleżyna - dziś już tak pięknie wygląda 😁, czujesz że śmierdzisz bo mycie odbywa się na łóżku, ale jakie to mycie skoro drzesz się bo każdy dotyk powoduje ból. W takich momentach przychodzą najgorsze rzeczy do głowy, wspominam jeszcze bardziej mamę, nie widzę efektów i myślę że tak już będzie zawsze. Nie chcesz żyć. Po kilkunastu tygodniach idziesz do łazienki trzymana przez męża, syna... Ale idę i taka jestem dumna. Jestem dumna kiedy mogę umyć naczynia i pal licho że umycie 3 kubków zajęło mi całe 50 minut! Robiłam to na raty bo tak strasznie bolało... Umycie się to dopiero był wyczyn. Zajmowało i 4 godziny bo nie potrafiłam tyle ustać. Ale tak bardzo się cieszyłam. Na tomografii wyszło że mam zwyrodnienie kręgosłupa/ przepuklinę na kręgosłupie, wszystko uciska na nerwy  i dlatego tak boli. Kiedyś będę musiała poddać się operacji, dziś to ryzyko. W każdym razie żyje normalnie, chodź wiele rzeczy nie mogę - schylanie, dźwiganie, noszenie etc. Siedzenie, spanie, leżenie etc też muszę W określonych pozycjach. Staram się  żyć normalnie, dbam o dom, psiaka chodź już z nim nie wychodzę - ciągnie czasami i dla mnie jest to niebezpiecznie, chodzę do kina czy na koncerty - chodź czasami muszę w ostatniej chwili zrezygnować bo boli, zwiedzam świat itd. Staram się nie myśleć o tym, ale czasami się nie da - ale to dlatego że mam ciągle bóle, rehabilitację, tabletki. Najgorsze jest to że wg mojego lekarza to znów może powrócić. I to mnie paraliżuje. 

A z innych wieści. Waga ładnie stoi w miejscu. Ale to dobrze, jestem przed okresem to cud że nie poszła w górę. Wczoraj miałam lekki kryzys, powiedzmy natury psychicznej. Ale walczyłam i dałam radę. Dziś zdecydowanie lepiej. Od jakiegoś czas poniedziałki i wtorki są dla mnie trudne pod względem diety. W tym czasie bym się mogła rzucić nawet na konia. Kopyt bym nawet nie zostawiła. Ale puchnę z dumy że tak się trzymam. 

Do usłyszenia.