Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Kiedy motywacja zawodzi i nagle sama się
odbudowuje :)

Wczoraj wieczorkiem po kolacji siedziałam sobie w pokoju i czytałam różne stronki motywacyjne. To był jeden z tych momentów, gdzie naprawdę chciałam się poddać i myślałam o tym bardzo poważnie. Bo w końcu od 39 dni nie tknęłam słodyczy, ani nie zjadłam nawet jednego mojego ukochanego kebaba. Zero odstępstw od diety, więc chyba mogę cn? Ale z drugiej strony wiedziałam, że jak wezmę do ust jednego chipsa to na tym się nie skończy. Tak sobie myślałam, aż w końcu musiałam ruszyć tyłek, bo przyjechali do nas goście. Ciocia z wujkiem i dziećmi ;) wiecie, na typową, polską poadówę przy wódeczce i jedzonku. I wiecie co pierwsze usłyszałam jak zeszłam na dół?

-Matko jak ty schudłaś! - i nagle taka cisza i wszyscy się zaczynają na mnie patrzeć.

-Wyglądasz jakby cię ktoś wydłużył

--Weź no coś zjedz bo zaraz cię tu nie będzie

-Jak ty to zrobiłaś? 

Itd itd.

A wiecie dlaczego chciałam się poddać? Bo patrząc w lustro nie widziałam żadnych efektów mojej pracy, a okazało się zupełnie coś innego. Po tej sytuacji mam tyle motywacji, że mogę góry przenosić