Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Co byś zmieniła, gdybyś mogła cofnąć się w czasie?

- Nigdy nie zaczęłabym się odchudzać. Cieszyłabym się z życia i byłabym normalną nastolatką. Patrzyłabym na siebie jak na ładną dziewczynę, a nie gorszą od innych szarą myszkę. 

Tak właśnie... Często zastanawiam się jak wyglądałoby moje życie, gdyby nikt nie nazwał mnie parę lat temu ...grubasem. Nie... Nie obwiniam moich rodziców za to co się teraz ze mną dzieje... W sumie oni sobie tylko żartowali, a ja byłam wrażliwym dzieckiem... Wszystko brałam do siebie... Długo patrzyłam w lustro, żeby zobaczyć co im może się we mnie nie podobać... Na początku nie widziałam tego, ale z czasem zawsze się coś znalazło. Dzisiaj cała ta obsesja posunęła się znacznie dalej... Nie panuję nad tym totalnie. Wiem, że poradzicie mi, abym poszła do psychologa/specjalisty czy coś... Ale to nie takie łatwe... Co ja mam niby powiedzieć mamie? Mam jej kazać wziąć mnie do owego psychologa? Przecież zapyta po co... Co ja jej powiem...  BO JESTEM W PIERWSZYM STADIUM BULIMII? BO ROZWIĄZANIE PROBLEMÓW PRZYCHODZI WTEDY, GDY ZWYMIOTUJĘ? Nie wiem czy wgl to zrozumie... Zawsze miałam z nią dobry kontakt.... Mama wie o napadach i wgl... ale nie wie o tym, że już 3 razy wymiotowałam. 3 razy ;/ Nie chciałam Was martwić, więc milczałam.. Poza tym ciągle mam nadzieję, że wyjdę z tego jakoś sama... Tylko juz nie wiem jak. Zdrowie się dla mnie widać nie liczy tak bardzo, jak... bycie szczupłym... TO POCZĄTEK... mam ogromne opory przed TYM, ale gdy przeholuję "rozsądek" ED wygrywa... 

Nie chce się żalić.. Mam już tego dość... Czy tak trudno pojąć, że po prostu chcę być szczęśliwa? Nic więcej... .

1. Chcę mieć faceta

2. Chcę mieć wymarzoną figurę

3. Chciałabym teraz jeść chipsy, popijać kolą i śmiać się z tandetnej komedii

4. Chcę wiedzieć jak to jest jeść i nie myśleć o: kaloriach, tym, że się przytyje, nie mieć później wyrzutów

5. Chcę poczuć się kochana....

TYLE. nic więcej. NIe mam jakichś wygórowanych marzeń.. nie marzy mi się wielki samochód, willa i nie wiem co. Ja chcę tylko normalne życie... Wiem, że każdy ma jakieś problemy- zdaję sobie z tego sprawę, że ludzie radzą sobie z nimi lepiej i gorzej... Moje mnie ostatnio nie tyle przerastają ile pogrążam się w nich... 

Kocham swoje życie... Widzę, że może być piękne, barwne, pełne wrażeń, ale nie umiem tego wykorzystać. 

Nie wiem na co liczyć w sumie. Nie zamierzam czekać, aż stoczę się na samo dno... Chyba...powinnam coś z tym zrobić.. Jakie chyba... na pewno... Grunt to wierzyć w to, że się uda... z tym, ze mam opory... Na razie mnie to wciąga... Nie boję się, że zginę w wirze tego wstrętnego choróbska. Pokonam to, bo nie jestem sama z moimi problemami, bo wierzę, że On mi pomoże z tym, ze  w tej chwili nie chcę nawet myśleć o zmianie trybu życia...  

Dobranoc