Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
samotność. ..

... Nawet się nie domyślacie jak bardzo mi się nie chce pisać. Nic mi się nie chce... Czuje sie mocno wszystkim poirytowana. Drażni mnie to, że ludziom wychodzi w miłości, a mnie nie. Mam gdzieś to, że jestem młoda i że wszystko przede mną... TERAZ marnuje sobie życie dosłownie w fotelu... Chciałabym być nieograniczona.. pójść  p spontanicznie na peron kupić bilet i pojechać pociągiem na chybił-trafił. No jasne,  że często wychodzę,  jest fajnie,  najbardziej lubię wypady we dwójkę- np z przyjaciółka,  gdy jest nas więcej robi sie sztucznie. .. to wszystko jednak nie zaspokaja mojej pustki i pragnienia tego, żeby w końcu ktoś mnie pokochał. Jeeej ;/ Wyobrażam sobie jaka byłabym pewnie szczęśliwa.  

Z dieta dziwnie- dosłownie !  Aktywność?  Czasem imponująca,  ale niezbyt systematyczna.  Wszystko sie nieco posypało, a ja czuję sie trochę przygruzowana... Ale naprawie to jakoś. Poniose konsekwencje bycia nieodpowiedzialnym... 

Jeszcze tylko 2 dni i wakacje- nie licząc dnia odebrania swiadectw... Ten napawa mnie jakaś nadzieją- ale ja jej nie chcę- mam juz dosyć tego, że ciągle się na czymś zawodze...

Życie jest piękne i trzeba z tego korzystać,  ale niekoniecznie trzeba być optymistą- to mnie męczy- w realu zawsze mam takie super nastawienie, a tutaj?  Wszystko sie kumuluje i wychodzę na wiecznie nieszczęśliwa- tak bie jest- Lubie sie Wam jakoś żalić