Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Załamanie :(

Ostatnie dni nie były dobre. Odejście od diety, brak ćwiczeń, stres i załamanie nerwowe.

Dziś starałam się już zjeść coś zdrowszego, coś z diety, chociaż nie mam na nic ochoty. 
Jestem psychicznie zmęczona stresem związanym ze studiami. Tym bardziej, że prowadzący zajęcia czasami też potrafią zmieszać kogoś z błotem. Nie wystarczy powiedzieć "pani wiedza nie jest wystarczająca, abym mógł to pani zaliczyć", tylko trzeba dokopać studentom: "jesteście na poziomie gimnazjum! nie macie szans na egzaminie! wyrzucą was z pracy po miesiącu, jeśli nie będziecie wiedzieć 'tej pierdoły, której zazwyczaj się nie definiuje, tylko rozumie w sposób domyślny, ale ja lubię udupiać was, więc o to pytam'"
WRRRRRRR!!! No po prostu następuje eksplozja złości, furii i zażenowania!
Skąd się biorą tacy ludzie, którzy tak bardzo lubią podkreślać swoją wyższość i większą władzę, poniżając innych...?!

Co do odchudzania-też mam załamanie. Odeszłam od diety, na nic nie mam ochoty. Nawet porządnych zakupów sobie nie zrobiłam. Wiem, że muszę się pozbierać, bo nie mogę patrzeć na swoje ciało.  Nie dość, że wszędzie wiszą mi fałdy tłuszczu, to jeszcze mam rozstępy na brzuchu, udach i ramionach. A 3/4 z moich ubrań jest na mnie za małe.
Mam dosyć swojego wyglądu, ale u mnie problemem jest to, że nie potrafię zrozumieć, że pewne efekty przychodzą z czasem, że potrzeba wytrwałości w dążeniu do celu. Tzn rozumiem to, ale brak mi właśnie tej wytrwałości.. Chciałabym mieć wszystko szybko. Akcja-reakcja. Nie lubię czekać na efekty, bo nigdy się ich nie doczekałam...
Nie wiem, jak mam wytrwać, ściśle trzymając się diety chociaż przez miesiąc...
Przekleństwo słomianego zapału...