Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
5/15 (20/80): Właśnie walczę z KOMPULSEM!

Poranek zaczął się świetnie, słonko pięknie przygrzewało, czułam się pełna energii, wyspana, na dobrej drodze do wszystkiego, do czego dążę.

Wtem - trach! Zła wiadomość. Nerwy, adrenalina skoczyła, serce kołacze, chce się płakać. Z trudem opanowuję to wszystko i próbuję zrelaksować się przy rumianku i serialu. Trochę odpuszcza, ale powoli czuję ssanie w żołądku po owsiance, nadchodzi czas na drugie śniadanie, a ćwiczeń wciąż nie było.... Grrr! Najchętniej kupiłabym pół litra lodów, albo zrobiła naleśniki z nutellą, albo cokolwiek... Ale wiem, że nie poczuję się lepiej!

Powiedzmy, że zareagowałam właściwie na tę "złą wiadomość"... "Rozwiążę sprawę" we czwartek, choć wiedziałam, że w końcu sytuacja nadejdzie i czeka mnie w związku z tym kilka ciężkich rozmów, odkładanych od dłuższego czasu... Niektóre odbędę dopiero w czerwcu...

Czuję się, jakbym właśnie położyła sobie niektóre z tych niepotrzebnych kamieni z powrotem na głowie... Zamiast zrobić z nimi to co trzeba, czyli załatwić swoje sprawy i wyrzucić je precz, układałam je obok siebie... Nie dziw, że wróciły, miały blisko...

Odnalazłam w lodówce kabanoski. Zjadłam 2 = 100kcal w mięsku... Teraz chcę - bardzo chcę - zabrać się za ćwiczenia, żeby z samozadowoleniem z powodu silnej woli i czystym sumieniem pójść kupić rzeczy na obiad i zrobić go sobie wcześniej...

Jej, jeśli wytrzymam do końca dnia bez czegoś MEGAKALORYCZNEGO w żołądku, to będzie MEGASUKCES...

Trzymajcie kciuki...