Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Mam problem ze sobą

Odchudzać się zaczynałam się tysiące razy. Od jutra, od poniedziałku, od nowego miesiąca nowa ja i teraz będzie inaczej. I przez jakiś czas szło mi całkiem nieźle, a potem znowu lipa. Czasami mam takie ataki, że nawpycham się żarcia do oporu, aż mi niedobrze. Następuje katharsis i znowu zaczynam walczyć z kilogramami do następnego załamania. I tak w kółko. No wysiadam. Są chwile, że jem z głową, zdrowo i smacznie, staram się ćwiczyć. A po jakimś czasie coś mi się poprzestawia i najchętniej nie wychodziłabym z domu i opychała się czekoladą. Rozdwojenie osobowości, czy jak? Teraz jestem na tym gorszym etapie. Dobiłam do wagi 81 kg i nie mogę się zmotywować do pracy nad sobą. Zastanawiam się, co jest powodem czegoś takiego. I wychodzi na to, że jem z nudów. Oprócz chodzenia do pracy, to w zasadzie nic więcej nie robię. Siedzę potem w domu i nic mi się nie chce. Tylko przeglądam internet albo czytam książki (no i czasem wychodzę do biblioteki). I tak dzień w dzień. Ma ktoś podobnie czy tylko ja nie mogę się ogarnąć? Powie ktoś wyjdź ze znajomymi. Nie jestem zbyt towarzyska, raczej bardzo introwertyczna, a moje koleżanki ze studiów mieszkają w innym mieście. A zresztą wstydzę się, że znowu się tak zapuściłam. Cały czas sobie powtarzam, że powinnam się wziąć za siebie dla zdrowia, bo zaraz wyląduję z jakąś cukrzycą albo wejście na drugie piętro będzie jak wyprawa na Mount Everest. Ale gada dziad do obrazu, a obraz ani razu. Jak grochem o ścianę. Dobra, pomarudziłam i tak tego nikt nie przeczyta, a mi lżej (przynajmniej duchowo). A jutro nowy dzień i będzie lepiej, prawda?