Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Dziś trochę o samotności :)

Ja też uważam, że to dlatego jestem sama. Jak byłam szczupła to nie narzekałam na brak zainteresowania. Ktoś mógłby powiedzieć "to masz motywację, możesz schudnąć"... Tak jak piszę, pracuję na 1,5 etatu, jem bardzo mało, bo ze zmęczenia po prostu nie czuję głodu, ciągle się ruszam i nawet mimo to nie chudnę. Muszę zrobić test obciążenia glukozą, ale nie widzę jakoś dla siebie ratunku. Sama już nawet nie wiem co z tym zrobić ;) A Ty jak się skupiasz na sobie? :)

Ojj właśnie u mnie wszystko się sprowadza do tego, że ja nie potrafię być sama. I nawet gdybym chciała zamieszkać gdzieś tam w wymarzonym miejscu to nie zamieszkam, bo nie wytrzymam bez kogoś bliskiego! Już to przerabiałam :) Poza tym... mieszkam od pół roku bardzo blisko morza, które KOCHAM, a byłam nad nim dopiero dwa razy, bo... nie mam z kim jechać! Byłam sama i nawet morze nie ma uroku jak się jedzie samemu... I koło się zatacza :)

Wiem i też zawsze bardzo mi żal takich osób. Bo mama to najbliższa i najcenniejsza osoba w moim życiu i gdybym nie miała tak cudownej mamy moje życie już w ogóle nie miałoby sensu. :)

Teoretycznie. Wiesz, dodatkowo dochodzi presja społeczeństwa, wszyscy mnie ciągle wokół pytają kiedy poznają mojego chłopaka. Wbrew pozorom ja nie mam siły już na to odpowiadać. Dla osób z mojej rodzinnej miejscowości jestem "dziwakiem" :) Między innymi dlatego stamtąd uciekłam. A odnośnie tego, że ludzie nie są ze sobą ze względu na wygląd... hmm nie do końca się niestety mogę zgodzić. Coś w tym jednak jest, przyznaj :)

Dziękuję! :)

Dokładnie tak jak ja. Nie możemy całe życie obciążać swoimi problemami rodziców... Musimy być samodzielne. Ale Ty masz trochę więcej czasu, studiujesz, ja już dawno po, ode mnie się już oczekuje posiadania dzieci i dobre pracy... Wiesz, presja społeczeństwa ;)

Dzięki za komentarz. Często też jest tak, jak piszesz. Mi w zasadzie nie chodzi o wygodne życie, życie takie już jest, trzeba się pomęczyć, ale zawsze we dwójkę jest łatwiej. Łatwiej też jest podjąć jakiś odważniejszy krok, bo wiesz, że jest ktoś, kto nie pozwoli Ci "zginąć" i nawet jak chwilowo będziesz "pod wozem" to przetrwasz, zmienisz tę pracę i będzie tylko lepiej, szczególnie mając wsparcie. A ja nie chcę obciążać nikogo swoim narzekaniem i mimo, że jestem w tej pracy cholernie nieszczęśliwa to nie mogę sobie pozwolić na to, żeby ją ot tak rzucić, bo mi nie ma kto pomóc przetrwać. Ogólnie, we dwoje zawsze jest po prostu łatwiej. A Ty się też nie poddawaj, nigdy nie jest za późno na zmiany :) Dziękuję i wzajemnie - wszystkiego dobrego!