Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Anonimowi Żarłocy

Ja przyznam szczerze,że gdyby w moim mieście odbywały się takie spotkania lub gdybym spotkała na swojej drodze osobę która mogłaby mi pomóc- nie zastanawiałabym się, a już na pewno nie wstydziła. wstydzę się przed sobą bardziej po obżeraniu, bo za każdym razem jest coraz gorzej i coraz więcej. A poczucie żalu do samej siebie i płacz z bezsilności jest dużo gorszy. Ja już dawno się przed sama sobą przyznałam że jestem chora, bo to jest choroba a nie słabość, jak pisze koleżanka niżej. słabość to ja mogę mieć do perfum , bo je lubię, bo je wącham. A żarcie pochłaniam nie czując ani smaku, ani przyjemności. jestem juz po prostu zmęczona sama soba i codziennymi obietnicami, że to ostatni raz... Więc, jesli masz szanse skorzystac z takiej pomocy- to sie nie zastanawiaj, pozdrawiam i gratuluję obrony na 5!

Przyznanie się do swoich słabości nie oznacza, że jesteś słaba, tylko silny człowiek to potrafi ;)

Też walczę z objadaniem się ale ten stek pierdół - jakiś sekciarskich bzdur nazwanych krokami zupełnie mnie odstrasza, brrr, nie trawię wciskania tematu Boga tam gdzie nic mu do tego oO

Może takie spotkanie Ci pomoże i powinna na nie iść jak jest gdzieś.:-)

W czym dokladnie tkwi Twoj problem?

wydaje mi się, że trochę dramatyzujesz:) wiele razy zdarzało mi się objadać, do momentu aż mnie zemdli i co z tego? potem jest kolejny dzień, w którym trzeba wrócić do normalności i zacząć normalnie funkcjonować. obżarstwo to obżarstwo i nie ma sensu doszukiwać się tutaj jakiejś górnolotnej ideologii.

wow, żeby jeszcze Boga ubierać w dietę? te kroki to jak kodeks jakiejś sekty. Nie gniewaj się ale trochę tego nie pojmuję. Trzymam natomiast za Ciebie kciuki, żebyś wróciła na dobre tory. Bądź silna.

Ja też mam problemy:( I gdyby u mnie w mieście były takie spotkania to chętnie bym poszła...

no ja niestety jakiś czas sobie radziłam, w lutym wróciło WSZYSTKO .. z tym, że ja mam problem jeszcze z bulimią przez to. Nikt sobie nie wyobraża jak wygląda takie zycie. To nie życie. Idź, nawet się nie zastanawiaj. Ja też próbuje ostatni raz, marzec jako ten ostatni termin sobie wyznaczam, a później jak sie nie uda, ide szukać pomocy. ALbo skońćze ze sobą, bo czasem już mam takie myśli:( Z całe serca życze Ci powodzenia i wyjścia z tego bagna!!!

Może psycholog to dobre wyjście? Omówicie problemy, dowiesz się jak radzić sobie z uczuciami które, zajadasz. Objadanie się chyba zawsze jest reakcją na coś z czym sobie nie radzimy (wiem po sobie). Trzymam kciuki!

Nic ci nie doradzę bo mam ten sam problem...Trzymaj się;*

zresztą jestem też z Lublina więc polecam wziąć skierowanie od rodzinnego i umówić się na terapię na abramowickiej, terapia długoterminowa w dodatku na wysokim poziomie i za darmo

ja również polecam psychologa, sama chodzę mam taki sam problem jak Ty, oczywiście wiadomo że objadanie to tylko następstwo problemów wewnętrznych a sama wiara i modlitwa tu nie pomoże, przynajmniej mi nie pomogła,

spróbuj może pójść do psychologa, choćby na jedną wizytę, a nóż Ci pomoże>?

zdecydowanie idz do psychologa , szkoda abys stracila swoje wyniki, pieknie schudlas.