Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Dylemat, a samoakceptacja..

Za bardzo nie wiem jak mam zacząć, więc zacznę od tego, że kilka miesięcy temu zaczęłam pisać z X. Tak go nazwijmy. Nasze pisanie zaczęło się na pewnym portalu, którego nazwy pisać nie będę z racji tego, że nawet chyba nie można, a wolę nie dostać pstryczka w nos Pisaliśmy tam kilka miesięcy. Nie wiedzieliśmy nawet, że tak blisko siebie mieszkamy. Wyszło to pewnego dnia i to całkiem przypadkiem. Oboje byliśmy przekonani, że mieszkamy od siebie daleko chociaż nie wiem czemu, więc nawet nie poruszaliśmy tego tematu. W gruncie rzeczy oboje się myliliśmy, bo dzieli nas zaledwie 15 minut drogi. X miał dziewczynę i wcale tego przede mną nie ukrywał. Z racji tego nie było nawet mowy o spotkaniu. X nie chciał spotkać ze względu, że nie był wolny, a ja, bo nie uznaje czegoś takiego jak spotkanie z zajętym facetem. Przechodząc do sedna sprawy. X ponad miesiąc temu jakoś w pierwszym tygodniu lipca usunął konto z tego portalu, na którym pisaliśmy. Tak nagle, bez słowa, z dnia na dzień. Nie ukrywam, że zrobiło mi się z tego powodu przykro, bo lubiłam z nim pisać. Jego zresztą też. Z drugiej strony nie miałam do niego żalu, bo w głębi czułam, że musiało się coś stać, że nie zniknął bez powodu. Miałam nadzieje, że jeszcze odezwie i odezwał.. wczoraj. Weszłam tam i była wiadomość od niego. Napisał, że nie ma zamiaru na nim zostać. Zostawił swój mail i że zniknie jak tylko odczytam wiadomość. Odezwałam się do niego na tego maila i tak nasza rozmowa trwała 3 godziny. Napisał, że nie zniknął bez powodu, a tym powodem okazała się już była jego dziewczyna, która z nim zerwała, bo przez przypadek dowiedziała, że piszę z innymi na tym portalu. Stąd nagle zniknął, bo próbował ratować ich związek, ale się nie udało. Napisał, że musiał być potem sam ze sobą. I tym oto sposobem zagadka rozwiązała, dlaczego ponad miesiąc się nie odzywał. Puenta tego wszystkiego jest taka, że X teraz chce się ze mną spotkać. Akurat ten tydzień odpada, bo jutro idzie do szpitala i nie wie, kiedy go wypuszczą, a ja też w tym tygodniu mam kilka spraw do załatwienia, więc zbytnio nie miałabym czasu na spotkanie. X nie może się doczekać tego spotkania, bo sam mi wczoraj o tym pisał. Ja mimo tego, że wyraziłam chęć spotkania mam dylemat. Nie wiem czy powinnam. Jak myślicie? Mam obawy czy X nie chce ze mną spotkać, dlatego, by na czas spotkania nie myślał o swojej byłej tym bardziej, że sam mi napisał, że boli go to rozstanie, ale nie chce o tym rozmawiać. I przede wszystkim mam blokadę. Szczerze powiedziawszy nigdy się z nikim nie umawiałam i jeżeli spotkam z X, to będzie mój pierwszy raz, jeżeli chodzi o 'randkę'. Jak wiadomo nigdy tego nie robiłam, bo wstydziłam się tego jak wyglądałam. Wiem, że teraz nie mam czego i wyglądam o niebo lepiej niż wcześniej, ale jednak mam jeszcze tę blokadę z czasów otyłości. Poniekąd to będzie dla mnie wyzwanie i szansa na to bym otworzyła się do ludzi, przestała siebie wstydzić i jednocześnie akceptować. Nie wiem czy dam radę. Boję się czy sprostam temu zadaniu, bo na dzień dzisiejszy mam ochotę dać tzw. dyla. Przestać się do niego odzywać i to wszystko odkręcić, by tylko się z nim nie spotkać. Z drugiej strony zdałam sobie sprawę, że jeszcze ogrom pracy mnie czeka i na dzień dzisiejszy, tym czym powinnam zająć, to tym co siedzi w mojej głowie. Strata kilogramów to jedno, a pokonanie tego co siedzi nam w głowie to drugie i z własnego doświadczenia wiem, że to drugie jest o wiele trudniejsze. Mega cholernie trudne jest to, by wyrzucić z głowy postrzeganie siebie jako wieloryba, Michelina i kij wie co jeszcze..

Koniecznie trzeba wprowadzić to w życie..