Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Wariatów siać nie trzeba, czyli biegi narciarskie

Dziś odbiło mi i to na całego. Wystartowałam w biegu narciarskim na Górze Dylewskiej. Ja dziewczyna z nizin, gdzie górkę, aby znaleźć trzeba się dobrze nałazić. Ja z lękiem wysokości, gdy włażąc na krzesło zastanawiam się, czemu tak wysoko mnie zaniosło. Ja człowiek z zaawansowanym stanem zwyrodnieniowym kolana. A jak by tego było mało to narty biegowe mam drugi sezon, a na zjazdowych nigdy nie jeździłam. Ciekawe czy taki stopień zidiocenia da się jeszcze leczyć.

Najpierw po przyjechaniu na miejsc obeszłyśmy trasę, już wtedy mnie coś tchnęło. Jakie tam górki to góry ogromne a do tego śnieg zlodowaciały całkowicie. I nie da się torów wyrobić, a i jeszcze do tego prawie cały czas zjazdy. Próbowali mi coś tłumaczyć o jakimś pługu i innych technikach. Ale to jak opowiadać jaskiniowcowi o komputerze. Organizator na moje pytanie, czy będę mogła zdjąć narty i przeleźć te wszystkie trudne momenty czyli 6/7 trasy zaśmiał się tylko, ale zgodę wyraził.

Najpierw wystartowali faceci. Później płeć piękna, czyli ja. Na start się nie pchałam, bo wiedziałam, ze ostry podjazd po górkę od razu mnie zepchnie na z góry upatrzoną pozycję, czyli miejsce ostatnie. Podczołgałam się w końcu pod ten „skromny podjażdzik” kiedy mijali mnie pierwszy mężczyźni. A co tam im się spieszy mnie nie. Acha żeby nie było tak różowo to obok biegł mój „mentor” Chociaż bieg to słowo bardzo na wyrost i krzyczał bliżej stawiaj kije, narty równolegle, równolegle czy wiesz co to znaczy? I temu podobne okrzyki wznosił na moją cześć. Kawałek płaskiego, czyli teren mój ulubiony. Na całych 20 metrach mogłam pokazać klasę. Później zjazd. Nie wiem jak wylądowałam na dole., bo oczy zacisnęłam mocno. Upadłam oczywiście. Ale na szczęście grube watowane spodnie (przewidujący ze mnie ludzik no nie?) zamortyzowały upadek. Dalszą część trasy słabo pamiętam. Składała się ona głównie z tego, że było albo pod górkę, kiedy narty zdecydowanie leciały w dół, a ja w raz z nim, albo z górki kiedy narty jechały w tym kierunku co ja chciałam, ale nie z taką prędkością jak ja chciałam. A do tego miały jakąś przedziwną właściwość rozjeżdżania się. Może powinnam postarać się o jakiś lepszy model...

W końcu opatentowałam metodę zjazdu. Żadne tam ugięte kolana i otwarte oczy. Normalnie siada się, może być ewentualnie upada tylną, jakże szlachetną częścią ciała na narty i się zjeżdża. Żeby było szybciej można sobie pomagać kijkami. Patent zastosowały jeszcze ze dwie osoby.

Acha żeby było śmiesznie na mecie byłam 7 na 12 startujących. Cuda się jednak zdarzają.

Dobra lecę poleczyć moją szlachetną tylną część ciała, która jednak troszeczkę ucierpiała na tych górkach. A może ktoś ma jakieś dobre sposoby na siniaki. Wdzięczna będę.

Na razie jeszcze nie mogę sie wyrobić. Ale sami przyznajcie, ze szkoda takiego tekściku. Bawcie się dobrze w ostatki