Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Zbiorowa odskocznia.

Zaczął się długi weekend. Jak większość Polaków postanowiłam udać się na wycieczkę w ramach ucieczki od zgiełku wielkiego miasta. 
Bo choć kocham tramwaje stukające o poranku po torach, choć kocham pędzących ludzi wiecznie skrzywionych, smutnych i szarych, choć kocham mieszające się dwa światy: intensywnego centrum i spokojnych parków, choć kocham to wszytko czasem potrzebuję złapać oddech. 

Pakuję małą, czerwoną walizeczkę i biegnę na pociąg. Wchodzę na peron i czuję wszystkimi zmysłami, że to był nie najlepszy pomysł. Wręcz, że był to bardzo zły pomysł. 

Jednak postanawiam nie cofać już swojej decyzji, wszak czym jest 3h męczarni w porównaniu z 3 dniami spokoju? Wytrzymam. Wytrzymam. Wytrzymam. 
Nerwy puszczają mi już kiedy słyszę zapowiedź wtaczającego się na tor pociągu. 
W ludziach słyszących ten głos monotonny i niezbyt wyraźny budzi się zwierz. I instynkt walki o przetrwanie. 

Pociąg się wtacza powoli a ludzie na peronie szybko zajmują pozycję. Rozpychają się łokciami, walizkami, krzyczą na siebie. Cud to zaiste, że nikt w tej walce nie ginie. 
Stoję nieopodal i przyglądam się temu z uśmiechem. 
Przygarbione staruszki nagle prostują się jak struny i wpychają się do pociągu nim ktokolwiek zdąży z niego wysiąść ciągnąc za sobą walizki większe od nich samych i przejeżdżając współpasażerom po palcach i obijając im kolana. 

Kiedy wszyscy zajęli już (bardziej lub mniej dogodne) miejsca a pociąg rusza, zaczyna się zbiorowe przetrzepywanie tobołków w poszukiwaniu jedzenia. Oczywiście im bardziej aromatyczne tym lepiej. Wszak zwierzęcy instynkt podpowiada, że należy zaznaczyć terytorium. 
I tak wyczuwam bułki z kiełbasą, chipsy kebabowe a nawet obserwuję jak niektórym spada sos z hamburgera prosto na siedzenie. 
Po 30 minutach, kiedy większość już się pożywiła następuje moment na szalone rozmowy o życiu. O lekarzach, o wykładowcach i studentach, o polityce, o tym jak złe jest PKP. Ogólnie wielogłos narzekający. I nawet słuchawki nie zawsze pomagają. 
Po kolejnych 30 min kiedy wyświechtane frazy malkontentów zaczynają się powtarzać a sami zainteresowani zaczynają ziewać następuje zbiorowy sen. Ten śpi na popielniczkę, ten na glonojada.
Zaskakujące jak w swej różnorodności w pociągach ludzie upodabniają się do siebie. 

W końcu dojeżdżam. Cudem wybijam się na prowadzenie kolumny wychodzącej i czmycham do samochodu. I tak po ponad 3h w końcu mam swoją odskocznię. 

Mogę się wyciszyć. Siadam na tarasie i obserwuję gwiazdy i księżyc. Niesamowite ile daje światła! I wiem, że było warto. 

Grzejąc się przy kominku i pijąc grzane wino wiem, że było warto. 

Ćwicząc na osłoniętym żywopłotem podwórku wiem, że było warto. 

Spacerując po górach i zdobywając szczyt za szczytem wiem, że było warto. 

Pijąc piwo na punkcie widokowym, z piękną panoramą gór wiem, że było warto. 

Tylko na myśl o pociągu jakoś tak żyć się odechciewa.