Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Życie to jeden haust

[wtorek 11 listopada]
Dochodzą mnie słuchy o tym co dzieje się w Warszawie. Myślę o chłopaczkach z Wrocławia, z karkami większymi od mojego zadka, z dwiema wytatuowanymi ósemkami na karku, szukających zaczepki i pretekstu by spuścić łomot komukolwiek. 
Myślę o mojej awersji do tłumu i krzywię się na myśl pełnego pociągu, wrzeszczących i ciągle jedzących ludzi. Stawiam na drugiej szali moją awersję do rannego wstawania. Ludzie jednak są gorsi. 

[środa 12 listopada, 5 rano]
Budzi mnie skrzypienie schodów. Kto do diabła snuje się po domu w środku nocy?! Nagle spływa olśnienie. Nie, nie, nie! Zaciskam oczy coraz mocniej i próbuję zaklinać rzeczywistość. Nie może być jeszcze rano! 
Niestety jest. 
Pogodziwszy się ze swoim losem i przeklinając w duszy moją wcześniejszą decyzję (bo w sumie kto by się tam bał nazioli i komu przeszkadzaliby ludzie przeżuwający woniejące bułki z kiełbasą?) powoli stawiam nogi na podłodze. Chłód wybudza mnie z letargu. 
Szybki prysznic, kawa, wyjątkowo szybkie pakowanie i już siedzę w pociągu. Jest jeszcze całkiem ciemno. Pomijając pana maszynistę i panią kierowniczkę pociągu jestem sama. Lokomotywa lekko jęcząc, powoli ciągnie skład do Wrocławia. 
Równie powoli i leniwie świat budzi się do życia. Jest tuż przed świtem, za oknem powoli zarysowuje się ciemnogranatowa linia gór. Jest pięknie, cicho i spokojnie. 
W słuchawkach słyszę pana Bajora, który wyśpiewuje mi, że życie to jeden haust. 
I tak sobie myślę - na co ja marnuję tyle czasu? Dlaczego wiele rzeczy odkładam na później? Dlaczego przykładam aż tyle uwagi do całkowicie nieistotnych spraw?

Postanawiam ograniczyć siedzenie przed monitorem do pracy, porannej prasówki i czasem wyświetlania filmów. Czas rozruszać swój analogowy świat. 

Może nie jest to żadne odkrycie ale czas przelatuje nam przez palce. A my go tak bardzo próbujemy zabijać kiedy on zabija nas. 
Od 1,5 tygodnia mam więcej czasu dla siebie, lepiej się wysypiam, więcej ćwiczę, mam więcej czasu dla mężczyzny, kota i znajomych.

Po tym krótkim odwyku wracam. Ale w umiarkowanej formie :) 
A! I postanowiłam aż tak nie przejmować się moim zadko-brzuchem ;) Postanowiłam, że chudnięcie nie może być na pierwszym planie. Bo i tak jestem fajna nawet z kilkoma kilogramami na plusie :) 

W najbliższych dniach skonstruuję wpis mniej retrospektywny a bardziej bieżący ;)