Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
O Polsce, nienawiści, polityce.

Zapadam się w głęboki fotel. Z głośników sączy się muzyka Komedy, za oknem już dawno ciemno choć jasno, bo miasto nigdy nie śpi. 

Myślę o tym jak wiele złości jest w ludziach. Jak mała rzecz potrafi wywołać wrogość, niczym nie uzasadnioną. Przypominam sobie starszą panią w sklepie, która przepraszała mnie, że "tak wolno od kasy odchodzi". I jej zdziwienie, kiedy z uśmiechem powiedziałam, że jakoś się zmieścimy.
Codziennie obserwuję ludzi burczących na siebie w sklepach, w tramwajach. Słyszę satysfakcję w głosie ludzi, którzy opowiadają znajomym o niepowodzeniach innych. Że Kasia nie schudła, Basię chłopak rzucił, a Marysia niby awansowała ale pewnie przez łóżko. 
Okładki tygodników, które chcą aspirować do miana poważnych atakują fotomontażami. Choćby Lis w nazistowskim mundurze, z ociekającym krwią różańcem w zaciśniętej pięści. I choć przyznaję, że od dawna wiem, że prawa strona jest mocno zacietrzewiona to uważałam to za przerysowanie. A dziś dostałam nowy numer Polityki, którą w miarę szanowałam. I co? I fotomontaż Kaczyńskiego, ogłaszającego stan wojenki. 
Wiem, od dawna jest podział, wewnętrzna polsko-polska wojna, między prawym a lewym, między kościołem a osobami oddzielającymi wiarę od państwa. Wiem. 
Ale też wolałam dawną politykę, gdzie pstryczki w nos "przeciwnej stronie" były wymierzane raczej subtelnie, dwuznacznie,w sferze domysłów. 
Po co bardziej polaryzować Polaków? Po co wywoływać nienawiść?

Myślę też o tym jak wielu z nas, młodych, jest ignorantami. Choć walczę z tym, pochłaniając tony książek, próbując poszerzać swoje horyzonty by potwierdzić to moje "ogólnowykształcenie" z liceum.
Mamy chyba jedno z najwyższych współczynników obywateli z wyższym wykształceniem. A jednocześnie tylko 1/5 z nas czyta więcej niż 10 książek w skali roku. 
Myślę o znajomych, którzy kontynuują naukę po magisterium a zasłaniając się brakiem czasu (marnowanym z wielkim wysiłkiem na przewijanie facebooka) nie interesują się zupełnie niczym dookoła.
Myślę o chłopaku, który przywiózł mi jedzenie i nie był w stanie wydać z 50zł. I przypominam sobie rówieśników przekonujących mnie, że matematyka do niczego się w życiu nie przyda. 
Myślę o wszystkich błędach rzeczowych, językowych i ortograficznych jakie robią młodzi ludzie w internecie (najsłynniejsze bynajmniej!) bo przecież "są zrozumiali" i "pisali zdenerwowani" i "na szybko". 

Myślę o dziewczynie, która na forum napisała, że w kinie nie była 1,5 roku bo nic ciekawego nie grają. A ostatnio była na Sadze Zmierzch. 

Myślę o rówieśnikach, którzy nieswojo czują się w obecności niepełnosprawnych. Myślę o hasłach pełnych nienawiści w stosunku do gejów (to się leczy!). Inne rodzi strach, jest obce i nieznane. Najłatwiej nienawidzić. Jednocześnie nikt nie chce spróbować inności oswoić - bo i po co? 

I tak sobie myślę. Możemy wszystko zrzucać na polityków. Możemy twierdzić, że to przez Tuska czy Kaczyńskiego w Polsce jest jak jest. Że to ceny, że to płace, sytuacja na rynku, że ta frustracja...

Ale jak ma być dobrze? Kiedy wszystko mamy w nosie?

P.S. nie piszę bo nie mam o czym ;) Ciągle choruję (odgoniłam anginę, przypałętało się inne cholerstwo), nie ćwiczę, jem grzecznie. I czytam, czytam, czytam zawyżając statystyki ;)