Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
czuję się jak kupa salcesonu. Chce wyć i uciec.

Koszmarny poranek. Wpadłam w szał, furię. Kopanie mebli, płacz i załamka. W ostatnich dniach nic nie idzie po mojej myśli. Przestałam zauważać efekty moich starań w odchudzaniu, dlatego odpuszczam powoli siłownię. Moja praca mnie dobija, piękna pogoda a ja 8 godzin w biurze- aż  nogi puchną. To mój ukochany miesiąc,a nie mogę się tym cieszyć. Zaczynają kwitnąć bzy, a ja to przegapię. Z chłopakiem też mi się nie układa, niby jest ok, ale oddalamy się od siebie, nie ma żadnej chemii, a jesteśmy razem rok. Ja potrzebuję pobyć bez niego, dlatego na siłę wypycham go na imprezy- czego nigdy wcześniej nie robiłam, on z kolei chce spędzać ze mną czas, ale nie czuję tego- jest obok mnie a ja jestem taka samotna. W dodatku nie mam się w co ubrać, czuję się jak jakiś pasztet, baleron. Uwielbiam spódnice , sukienki, ale gdy na nie patrzę to popadam w rozpacz. Albo są za duże, bo schudłam, albo znoszone, albo nieodpowiednie do pracy... Mam pare fajnych rzeczy, klasycznych, biurowych- nie noszę ich. Nie mogę patrzeć na swoje nogi! Łydki są ok, nienawidze kostek i kolan- są takie masywne.. odziedziczyłam to po ojcu. Nawet jak schudne 20 kg to nic teho nie zmieni. Mam popękane naczynka, moja skóra jest brzydka. Nienawidzę swojego tyłka, jego obwód dorównuje obwodowi kuli ziemskiej. Zaraz chyba umrę. Mam ochotę zdjąć te piekielne baleriny, założyć buty do biegania, wybiec z biura i gnać przed siebie do granicy świata, krzycząc, rycząc, śmiejąc się. Chcę być zmęczona, padać na twarz, ale być szczęśliwa, a jedyne co teraz odczuwam to tak jakbym była łańcuchem przyczepiona do osiedlowego trzepaka, bez możliwości uwolnienia się. Nie mam nawet przyjaciół- wszystkich straciłam, przez swoją ignorancję oraz mojego chłopaka. Dlatego żalę się tutaj jak idiotka, czego za pare godzin pożałuję.