Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Pierwsze wnioski??

Za mna 3 tygodnie diety i cwiczen. Tylko 2.6kg mniej. Wiele mnie to kosztuje. Ale mam wsparcie w mezu. Potrafi mnie pogonic i dac kopniaka, gdy mam slabszy dzien. 

Dieta jest ok, pozytywem jest to ze mozemy dobierac sobie ulubione dania, nie musze liczyc kalorycznosci ale zdarza mi sie dosyc czesto ostatnio, dorzucic kilka rodzynek do owsianki, cukinie do obiadu. Jestem swiadoma ze zwiekszam kalorycznosc ale oklamuje sama siebie ze kilka plastrow cukini to nie zlo, ze 15g rodzynek to tylko lyzka rodzynek. Tak, ale po calym dniu dodatkowo wychodzi 200kcal i szlag by trafil moja diete. 

Dzieki Bogu opowalam pozeractwo slodyczy. Kiedys czekolada byla na II sniadanie porzadkiem, ciasto do kawy norma a paczek na kolacje zwienczeniem calego dnia. Ot i tak pojawila sie magiczna liczba na wadze... 82kg. Tragedia!!!! 

Udawalam, ze akceptuje siebie, ze tak mi dobrze. Ale nie tylko oklamywalam ludzi wkolo siebie ale przede wszystkim oklamywalam siebie. Przeszkadza mi moj wiszacy po 2 cc brzuch. Moje rozstepy na brzuchu, plecach, udach i ramionach. Nienawidze cellulitu na udach. Swojego drugiego podbrodka. Tak naprawde nienawidze calego swojego ciala.. 

Moja motywacja to dzieci. W grudniu obchodze 30te urodziny. Nie chce zebym kiedykolwiek musiala odmowic dzieciom spaceru, zabawy czy wyglupow z powodu nadwagi i braku kondycji. Bo tym powoli sie staje, otyla i pozbawiona ruchu i energi krowa.

Takze, do grudnia pragne pozbyc sie moich nadmiernych kilogramow i gdy ujrze na wadze liczbe 63, wszystko sie spelni. Bede dumna z siebie i mojej rodziny. Dla nich to tez wyzwanie. 

Zeby dupa byla zgrabna to trzeba ja najpierw podniesc! Zad do gory, waga w dol i powoli, malymi krokami do celu. Cel - 19kg. Pozostalo ponad 16. 

Trzymam za Was kciuki. W kupie sila!!!