Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Szpital z koszmarów..

Jesteś bardzo dobrym, myślącym człowiekiem. Jesteś młoda a serio dostrzegasz więcej, niż wieeelu ludzi o wiele starszych od ciebie. I jesteś odważna - z tym ordynatorem to mi zaimponowałaś :) Trzymam mocno kciuki za twoje zdrowie!! Tak, jak potrafisz zawalczyć o innych - zawalcz o siebie :)

Smutno mi się zrobiło jak to czytałam. Ja będąc w szpitalu na usunięciu woreczka widziałam jak pielęgniarki potrafią traktować starszych ludzi (brak słów normalnie) mi oczywiście też się oberwało oczywiście przez otyłość, ale jakoś dałam radę ;-) Teraz też dlatego na operację idę prywatnie a nie na fundusz.

Jestem mama dziecka niepelnosprawnego. Wielokrotnie bylismy w szpitalach (przestalam liczyc pobyty w pierwszym polroczu zycia corki). Bylismy z roznych powodow i to naprawde w roznych placowkach (powiatowych zwyklych szpitalach, ale tez i klinicznych, i takich najlepszych w kraju). I.. szczerze mowiac nigdy, przenigdy nie spotkalam sie z czyms takim, jak opisujesz. Owszem jest pewnego rodzaju znieczulica (tak sie wydaje czlowiekowi), ale jest to konieczne, jezeli personel ma jako tako funkcjonowac i prowadzic oddzial. Pracujac w sluzbie zdrowia trzeba miec mocny kregoslup moralny, to jest naprawde sluzba. Kiedys serce krajalo mi sie, kiedy w sali mielismy dziecko z domu dziecka (wiec nie bylo z nim non stop opiekuna). Kiedy chlopczyk mocno domagal sie uwagi, to probowalismy z innymi rodzicami poswiecic mu czas, oczywiscie wtedy kiedy nasze wlasne dzieci na to pozwalaly. Personel uczulil nas na takie sytuacje, ze czasem przynosi to zupelnie inny skutek niz ktos mysli.. Bo chlopczyk w pewnym momencie nie chcial juz zupelnie lezec sam bez bliskiej obecnosci kogos, a przeciez pielegniarka nie jest w stanie byc przy kims non stop. Musielismy studzic nasze emocje i powoli przyzwyczajac go do tego, ze jednak na kazde zawolanie nikt nie przybiegnie. Trudne, ale konieczne. Naprawde nic nie jest albo czarne albo biale, jest cala skala szarosci pomiedzy i kazda sytuacja jest zupelnie inna i trzeba ja ocenic na spokojnie, nie w emocjach (a ty po stracie dziecka w rodzinie na pewno jestes w duzych emocjach). Moja corka ma faze np. przez caly tydz, dzien w dzien, po tysiac razy zadaje pytanie "co robisz?" Albo "co jest za dzien?" Albo "kiedy bedzie Mikolaj?". Itp. Oczywiscie nie zawsze jej tej odpowiedzi udzielam (bo tez w ogole na nia nie czeka) i jakby ktos z boku popatrzyl, to pomysli, co za matka, ze ignoruje, co do niej wlasne dziecko mowi.. Nie twierdze, ze wszyscy w sluzbie zdrowia sa krysztalowi, ale wierze, ze swoja prace staraja sie wykonywac jak najlepiej potrafia.

pobeczalam sie po polowie opisu, wrocily mi wspomnienia z przed 20 lat gdy bylam prawie dwa lata z corka na onkologii. Bylo tak jak opisujesz , zdarzaly sie tez normalne kobiety z sercem, zdarzaly. Babok pisze o wypaleniu, braku personalu, tak , jednak to nie tlumaczy takich sytuacji jak ta ktora juz wiele razy przytaczalam na V- moja corka 15stoletnia po tym jak po silnej chemii podczas snu wypadly jej wszystkie wlosy dostala rano na pobudke niesamowity opierd..l od pielegniarki ze nie scielysmy dzien wczesniej wlosow. My scielysmy do ramion, bo wczesniej miala do tylka grube dlugie wlosy, wiec sciecie do ramion bylo juz szokiem. Kolejny szok gdy zobaczyla wlosy na poduszce - i nastepny gdy pani pielegniarka weszla w tym momencie do sali. Nie widziala mnie bo weszlam akurat do lazienki w pokoju - izolatce. Jak wyszlam na jej krzyki byla zdziwiona i spier..lila szybciej niz weszla. Nie zapomne tego, corka plakala caly dzien.

Wiesz.... historia bulewrsujaca to fakt ale może warto by ...obok tego co piszesz skrobnąć coś tam o swojej walce z kilogramami hmm.... pojawiasz sie i znikasz🙆🏼‍♂️ a najlepiej oczywizda nie codzien bo to orgietka ale taak np. co tydzień dać swiadectwo o swoich dokonaniach i to nie tak fragmentarycznie tylko po wsiem by było jasne jaki jest twój bilans średni i jaki przyniósł efekt powodzenia tomek 👍

To jest wypalenie zawodowe. Moja mama jest pielęgniarka. Prawda jest taka, że albo robisz to dach ciach i masz czas obrobić kolejnego pacjenta, albo poświęcasz ludzki czas człowiekowi, ale ttlko jednemu. A reszta nie dostaje leków, pampersa, a inni nie są dogląda i nawet. Gdyby pielęgniarki zarabiały dość to byłoby ich więcej. Gdyby było ich więcej to miały by czas być człowiekiem. Ale ze brakuje rąk do pracy a pacjentów jest za dużo - pamiętam że u mamy na wewnętrznym łóżka stały nawet w korytarzu i na nockę trafiało po 15 pacjentów na osobę w tym pacjenci pod monitorami - to pielęgniarka pracuje jak pracownik w fabryce. To nie ich wybór. Jeśli któraś byłaby człowiekiem to inne dostały by jej pozostałych 14 pacjentów a ona sama straciła by pracę bo utrudnia wyrobienie się. Chcesz by dzieci były lepiej traktowane w szpitalach? Idź. Na wybory. Głosuj. Wybieraj radę powiatu. Agituj lokalnie. Bo szpital jest dla ciebie. Szpital jest regulowany przez samorząd i ministerstwo. A tych wybierasz ty. Więc jesteś odpowiedzilna za stan służby zdrowia bardziej niż ta pielęgniarka co łapie za rękę i robi zastrzyk. Mam nadzieję że nie zrobiłam wiele literówek, ale pisze w emocjach.