Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Strach przed przytyciem.

Dzięki termomixsowi przestaliśmy z moim jadać na mieście i zamawiać. Udaje mi się gotować niemal codziennie, co jest fajne. Liczyłam na to, że schudnę jeszcze więcej. 
Jednak w domu cały czas pojawiały się słodycze, a ja ulegałam.. 
Miałam ładny bilans dnia 1600 kcal i potem dobijałam do 2100 kcal jedząc czekoladę, ciastka lub jakieś batony. To było silniejsze ode mnie. 
Kurczę czemu te słodycze są tak ważne w moim życiu? Powiedziałam o tym na terapii i mamy się tym w przyszłości zająć. 

Na Wielkanoc pozwoliłam sobie. Jadłam wszystko na co miałam ochotę i oczywiście górowały świąteczne wypieki. 1 kwietnia weszłam na wagę a tam 95 kg! 
MAsAKRAAAAAAAAAAAAAA! Nie wiem nawet jak to skomentować. 

Tak się przestraszyłam, że aż serce mi na chwilę stanęło. Przed oczami zobaczyłam to moje poprzednie życie w większej otyłości. Wiedziałam, że to punkt zwrotny i nie muszę zawrócić na dobrą drogę. Usiadłam i zaplanowałam. 

Przez cały kwiecień: 
1. Minimum 5 tysięcy kroków dziennie. (Wychodzi mi po 6-9 tysięcy). 
2. 20 minut ćwiczeń codziennie. (spacer, ćwiczenia z YouTubem, rower, bieganie). 
3. Słodycze tylko w weekendy.  (udało mi się wytrzymać 1 dzień na 3 bez słodyczy). 

Jak zrobię coś ponadto to super, ale to minimum muszę zrobić! 
Dziś po tych 3 dniach się ważyłam i było 94,5. Jednak wielkie podsumowanie będzie na koniec miesiąca. A w maju nowe plany, bardziej ambitne. 

No i próbowałam rzucić te słodycze całkowiecie. Tyle razy, jeszcze przed świętami były próby. Jednak nie mogę się oprzeć. Nawet jak wytrzymam nie zjem, to po kilku godzinach i tak to robię. Nie kupujemy słodyczy wcale, ale one po prostu się pojawiają! 
Ktoś przynosi, ktoś daje, ktoś wyśle i tak w kółko. Muszę to zrozumieć, rozpracować. 

Ratuje mnie zapisywanie kalorii na aplikacji. Jednak robię to dwa, trzy dni i potem zapominam lub zapisuje tylko pół dnia. Na serio muszę się ogarnąć..   Chcę się ogarnąć. 
Wszystko w głowie ułożone mam, świadomość błędów i słabości też. Tylko ta praktyka...  Trzymajcie kciuki! Wierzę, że mi się uda, już raz się udało.