Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
O pułapce "obczajania" znajomych na FB

obrazek z: http://www.she-kicks-she-throws.com/

- Czyli o zmianie podejścia i …garderoby J

Jeśli NIE jesteś osobą mega pewną siebie, a tym samym jesteś raczej podatna na mniejsze lub większe ukłucia zazdrości pod adresem TYCH, KTÓRYM SIĘ RZEKOMO LEPIEJ WIEDZIE, zostaw tego cholernego Fb w spokoju i najlepiej idź kontemplować swoją zajebistość z dala od komputera, najlepiej podczas na długiego spaceru.

Sama dobrze wiesz, jak to się zwykle zaczyna i jak to się zwykle potem kończy.

Najpierw w Twoim umyśle, niczym fajerwerki na nocnym niebie, rozbłyska myśl: „Kowalska! Jak ja jej dawno nie widziałam, ciekawe co u tej  pindy słychać?...”

I tu powinien wkroczyć niewzruszony głos Twojej zajebistości: „A w sumie g*** mnie to obchodzi, idę dokończyć tą serię przysiadów”.

Ale nie! Durna ciekawość zwycięża! Niczym ćma w stronę świecy, ruszasz do klawiatury… O, jest!

I w tym momencie zwykle następuje coś jakby uderzenie obuchem w brzuch (wie ktoś, czym w ogóle jest ten obuch? Ja nie wiem…).

...Cholera jasna, a jakże - Kowalska wygląda zajebiście. W informacjach, jak wisienka na torcie, promienieje nazwa firmy, w której pracuje, a która z pewnością cieszy się większą renomą, niż Twoje miejsce pracy. O ile w ogóle jakiekolwiek masz.

Znajomych w cholerę. Jakiś zaprzyjaźniony fotograf zrobił jej naprawdę piękne zdjęcia. „Ha, podrasowane!” – pocieszasz się, ale gorycz pozostaje. Po 10 minutach wiesz już, gdzie spędziła ostatnie wakacje (oczywiście Cię nie stać) i że na pewno świetnie zna angielski, zważywszy na liczbę jej znajomych – obcokrajowców.

Szlag by to trafił. Znaczy się  - ją.

Przeklinasz pod nosem własną ciekawość, przez którą teraz będziesz snuć się po domu w poczuciu życiowej porażki, bo Twoje życie nawet w 1/5 nie prezentuje się tak zajebiście jak jej życie.

Istnieją różne rozwiązania, na przykład:

Obiecasz  sobie, że już więcej nie dasz się ponieść impulsowi zgubnej ciekawości.  Spójrz na to w ten sposób – ona, podobnie jak wszyscy na FB, pokazuje tylko to, co chce pokazać. To, co postawi ją w dobrym świetle. Myślisz sobie: ”No dobra, ale ona przynajmniej dysponuje konkretnymi narzędziami, by taki efekt wywrzeć i się jej, kurna, udało. W moim przypadku nawet najlepsi spece od PR nie mieli by za bardzo na czym się oprzeć, by zbudować dla mnie równie efektowny image…”

…No to do roboty!!!!!

Żartowałam.

Owszem, możesz z miejsca zakasać rękawy, rozpisać szczegółowy plan „naprawy” swojego życia i „rozwoju” swojej kariery, ale wiesz co? O dupę rozbić takie plany.

Nic z tych planów nie wypali, dopóki nie odetniesz się zupełnie od wpływu otoczenia, dopóki nie zadasz sobie szczerze pytania – do czego tak naprawdę mnie ciągnie? JAKIE ŻYCIE PRZYNIESIE MI SPEŁNIENIE? KIM CHCĘ BYĆ, ZANIM UMRĘ I WSZYSTKIE SZANSE PRZEPADNĄ?

Ostatnie pytanie w żadnym stopniu nie jest przedramatyzowane. Prawdziwy dramat polega na tym, że do nas NIE DOCIERA druzgocąca, a zarazem dająca WIELKIEGO MENTALNEGO KOPA świadomość, że CZAS UCIEKA...

Jako puentę całego tego wpisu przedstawię mój własny przykład.

Długo wyobrażałam sobie, że chcę pracować w biurze, najlepiej w marketingu i że to mi przyniesie satysfakcję, poczucie sukcesu i wyniesie mnie na ogólnie rozumiane wyżyny społeczne (zawodowe i finansowe). Okazja „spełnienia”  w końcu się nadarzyła. Po kilku miesiącach narastającego znudzenia za biurkiem nie marzyłam już o niczym innym, tylko o rzuceniu tego w cholerę, nawet za cenę utraty zarobku  i pożądanego wcześniej statusu pracownika biurowego. Kiedy później widziałam na Fb, że któraś z koleżanek pracuje w takiej, czy innej firmie na podobnym, lub wyższym stanowisku, przychodziło mi na myśl tylko: „Uff, a niech sobie pracuje! Ja bym tam umarła z nudów!”.

To tyle w temacie zazdroszczenia innym pracy. Teraz będzie o obiecanych ciuchach.

Kiedy ważyłam jakieś 10 kg więcej i czułam się gruba i brzydka, przeglądanie zdjęć szczuplejszych koleżanek jedynie wpędzało mnie w jeszcze większą deprechę (a wiadomo, na deprechę najlepsze słodycze!). Najlepszym lekarstwem okazała się wtedy zmiana podejścia – a konkretnie – garderoby. Na wzór siebie, jaką pamiętam z tamtego dnia radzę: wyłącz Fb, włącz aparat, wywal z szafy WSZYSTKO. Stań przed dużym lustrem, przymierzaj po kolei wszystkie swoje ciuchy, w najczęściej noszonych zestawach i nie tylko. Rób zdjęcia – przy dobrym, dziennym świetle.  Zrób MASĘ zdjęć. Zgraj te zdjęcia na kompa. Potem wyjdź na spacer, zajmij się czymś, nie analizuj tego, co miałaś na sobie.

 Po kilku godzinach, uzbrojona w duży worek na śmieci, wróć do tych zdjęć. Obejrzyj je i oceń tak, jakbyś oceniała obcą, neutralną osobę. Pobaw się w profesjonalnego doradcę wizerunku. Co byś jej życzliwie poradziła? Co byś zmieniła? Jaki plan zaproponowałabyś jej, gdyby to była  Twoja najważniejsza klientka?

Ja w tej sposób przeżyłam szok, oglądając te moje zdjęcia z dystansu. Z miejsca pozbyłam się połowy rzeczy. Zanotowałam dokładną listę ciuchów i dodatków, o które chce wzbogacić swoją garderobę. Dzięki obecnej dostępności do ciucholandów – największego dobrodziejstwa naszych czasów :D – stopniowo i w miarę niedrogo zrealizowałam swoje plany. Poczułam się znacznie lepiej wychodząc z domu – chociażby do sklepu – mając świadomość, że wreszcie wyglądam DOBRZE. Przekierowałam swoją energię ( i pieniądze ) na radość z dopieszczania swojego nowego wizerunku, zamiast na pocieszanie się kolejnymi słodyczowymi zakupami. Stopniowo zaopatrywałam się też w fajne ciuchy i akcesoria do ćwiczeń i jakoś na spokojnie zrzuciłam te pierwsze kilogramy.

Cały ten proces zajął mi jakieś pół roku.  Zamiast chwalić się tą przemianą na FB, wolałam jak najczęściej „pokazywać się” na dworze – każdy spacer, każda przejażdżka rowerem były jak kolejny krok naprzód, skuteczniejszy niż kupno wyszczuplających majtek :D

Zamiast wracać do podziwiania szczupłych lasek na Fb, pławiłam się w porównywaniu MOICH starych zdjęć z nowymi :D

Teraz znów jestem na etapie robienia wielkich porządków w swojej szafie  i – mam nadzieję – w organiźmie. Chcę tylko podkreślić, że KAŻDA z nas pisze swoją własną historię i że Twoja historia może – a nawet powinna – się różnić od historii Twoich znajomych. W końcu ktoś musi być wyjątkowy, prawda?:) Ważne, byś swoje życie faktycznie przeżyła PO SWOJEMU. Oprzyj się pokusie demonstrowania tego SWOJEGO życia na Fb.

Pokaż innym, że najlepsze i najważniejsze dzieje się w realu. Albo lepiej NIE POKAZUJ. Niech się po prostu dzieje.