Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
3/24 Najtrudniejszy dzień w życiu?

Dzisiaj po 19 latach pracy złożyłam wypowiedzenie. To była moja pierwsza i jedyna praca w życiu, w firmie rodzinnej i czuję, że zmarnowałam te 19 lat. Jak widzę na którym etapie rozwoju  życia zawodowego są moi znajomi ze szkoły czy studiów to mam duże poczucie straty. Przez te prawie 20 lat praktycznie nie rozwijałam się. Tkwiłam na posadzie za 7000 zł na rękę, pracowałam praktycznie ostatnio  na pół etatu  i czułam, że z każdym dniem  powoli umieram. Wczoraj kropla przepełniła czarę goryczy i jadąc dzisiaj do pracy wiedziałam, że muszę to zrobić. Nie mam planu na to co dalej. Mam oszczędności na kilka miesięcy. Pracę kończę pod koniec maja bo obowiązuje mnie okres wypowiedzenia i właściwie jestem przerażona. Nie mam specjalnych umiejętności. Przez ten okres robiłam cały czas podobne rzeczy i niezbyt skomplikowane. Zaciskałam zęby, pozwalałam się poniżać bo  wiedziałam, że nie zostanę stamtąd zwolniona. No i zarabiałam  przyzwoicie jak na ilość godzin tam spędzonych. Teraz gdy jestem już w połowie drogi do pięćdziesiątki mam świadomość, że bez  konkretnych umiejętności ciężko będzie mi znaleźć pracę za podobne pieniądze.No i konkurować będę z młodymi szczupłymi studentkami:). Tak szczerze to sama chyba bym siebie nie zatrudniła.  Mam jeszcze opcję pomagać partnerowi w jego biznesie, ale on też na razie nie generuje dużych zysków.Odejście trzepnie nas po kieszeni, zwłaszcza że od maja stracimy tez jeszcze jedno z naszych źródeł dochodu na 4000 zł.  Ja właściwie mogłabym mega zacisnąć pasa, ale nie chciałabym, żeby spadł standard życia mojego dziecka. Nigdy nie pomyślałam, że będę czuła się taka bezradna i bezwartościowa. Nie mam poczucia sprawczości i tego, że jestem w stanie teraz sama na siebie zarobić.