Pamiętnik odchudzania użytkownika:
PulchnaTrzydziestka

Jeszcze w sierpniu 2022 roku wazyłam 124 kg. Porażka...

Jednak postanowiłam o siebie zawalczyć dla mojej córki i dla siebie. Dla swojego dobrego samopoczucia. Bo kiedy ja będę szczęśliwa i będę sie dobrze czuła i przede wszystkim będę..moje dziecko też będzie szczęśliwe. 

Oczywiscie przy problemach endokrynologicznych i insulinoopoorności czasem jest ciężko,są gorsze dni,gorsze samopoczucie szczególnie kiedy wyniki się wahają,zmieniaja się dawki leków itp 

Jednak nauczyłam się jak to przetrwać i pre do przodu.

Moja walka ze zbędnymi kg wyglądała mniej więcej tak 

-sierpień 2022-124 kg rozmiar ubrań 54

-pazdziernik 2022-112 kg 

-styczen 2023-106 kg 

-czerwiec 2023-98 kg teraz rozmiar 48 

Ogółem schudłam 26 kg. Moja waga docelowa to 82 kg. 

Moim celem numer 5 jest zrzucenie do końca sierpnia 6 kg mam na to 11 tygodnii. 

A ostatnia prosta to 10 kg do tygodnia przed świętami Bożego Narodzenia. 

Trzymajcie kciuki ;)

Z otyłością borykam sie od kiedy skończyłam mniej więcej 17 lat. 

Niedoczynność tarczycy i Hashimoto zostało u mnie zdiagnozowane ok 13 roku życia. Zawsze byłam leniem lubiłam zażerać smutki i zamiast kontaktów towarzyskich wybierałam książki bo były dla mnie ciekawsze od ludzi. 

Alez uwielbiałam wymówki,mówiłam że jestem gruba bo mam problemy z tarczyca. Owszem metabolizm był spowolniony ale jak się tylko siedziało,czytało i żarło to się utyło. I tak w wieku 17 lat waga pokazywała mi 93 kg.

Zaczęłam się siebie wstydzić,wiec jeszcze bardziej zamknęłam się w domu,dosłownie,wychodziłam tylko do szkoły. No i do biblioteki bo skądś te książki musiałam mieć.

Rówieśnicy chodzili na basen,na miasto,piwo,dyskoteki a ja siedziałam jak ten pustelnik i przez to zmarnowałam swoją młodość. Jeszcze żebym chociaż się uczyła ale nie.Takze nie miałam ani życia towarzyskiego ani dobrych wyników w szkole. 

Kiedy byłam dorosła byłam u psychiatry i on uświadomił mnie,że mam depresję. Problemy endokrynologiczne niestety mają wpływ na naszą psychikę do tego ja czułam się samotna bo ojca nie miałam,mama pracowała w szpitalu po 12 h i bylab