Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Po wizycie u psychoterapeuty
(poznawczo-behawioralnego)

Nigdy w zyciu nie robilabym zakupów na jeden dzien,. Część tych teorii to bzdura, mała część się zgadza (jeśli chodzi o mnie) Polecam książkę przestań się przejadać, pozwoli ci zrozumieć więcej niż te teorie, też została napisana przez psychologa.

Szczerze? Brednie i tyle. Ataku obżarstwa, takiego prawdziwego nie da się powstrzymać zdjęciami jedzenia na lodówce. Tak naprawdę w chwili ataku człowiek nie myśli. To są takie emocje, że nie da się ich powstrzymać, a gdzie mowa w ogóle o jakimś rozpatrywaniu co ja robię. W ogóle pierwsze słyszę żeby emocje człowieka miały coś wspólnego z logicznym myśleniem. Niejednokrotnie na taki atak zbierają się sytuacje z całego dnia, tygodnia albo życia. Z tym się nie walczy półśrodkami tylko trzeba zmienić swoje życie i to w dłuższym czasie. Trzeba wypełnić pustkę, którą do tej pory zapychaliśmy jedzeniem. Jedyna metoda na ataki obżarstwa i wszelkie ed to nie koncentrowanie się na jedzeniu, nie rozważanie co będę miał jak zjem albo nie zjem tylko znalezienie sobie pasji, hobby, ciekawej pracy. Powinno się mieć jakieś cele w życiu, robić coś co się kocha, angażować się w rozwój siebie i swoich talentów albo pomoc innym - coś, co nas pochłonie, wypełni pustkę, nada sens naszemu żywotowi.

Bardzo ciekawe! Ja tak właśnie działam ale nie wiedziałam że to metoda behawioralna i metoda Smart.Dzięki,na naukę nigdy nie jest za późno.Pozdrawiam:)))

Nie wiem co odpowiesz ale powodzenia. Ja wczoraj opamietalam sie z dodatkowa tortilla na kolacje maly sukces :)

Czasem jem z nudow, a czasem bo mam ochotę na coś innego niż warzywa czy coś innego z diety... A na lodówce są kartki z ważnymi waznymi dprawami do zalatwienia, datami, a nie np zdjęciami motywacyjnymi. Ostatnio marudze do meza: masz ciasteczko? Słyszę : nie. A malutki kawałek czekolady? Nie! To może jakiś batonik? Nie. Na to ja: ale Ty jesteś! A on wolę teraz słuchać Twojego: czy masz... Niż później naruszenia po co ja zjadłam, o jeny jak ja wyglądam...

Cała prawda ;) Wielu ludziom wydaje się, że pomiędzy nic nie ma. No nie ma jeśli na to pozwolimy. Też miewam momenty "o zjadłabym sobie żelki", ale pytanie po co? czy chcę? czy tylko pamiętam, że kiedyś mi to poprawiało humor? Hola, czyli nie jestem jakoś specjalnie głodna? To po co to mam jeść? A jeśli jestem głodna, hmm to sobie wtedy akturat pomyślałam, na obiad było mało białka, to może jajka sadzone? Okej!! :D Wszystko rozchodzi się o to by chwilę porozmawiać z samym sobą ;) Powodzenia Rafał. A i to nie jest jedzenie wbrew sobie, tylko proste wyuczenie organizmu. A nawyk niestety tak łatwo nie wypleni się ;) Ale może terapia i ĆWICZENIA nieco go podziurawią i nie będzie aż to aż tak sztywny schemat postępowania, bo pomiędzy A i B pojawią się kolejne punkty :)

Zawsze mnie zastanawia czy te wszystkie metody naprawdę na kogoś działają? Może nie na ludzi, którzy są umysłowo otyli tylko na takich, którzy na chwilę zagubili się w przyjemności jedzenia. W dużej mierze zgadzam się z poniższą wypowiedzią tibithy- zupełnie inne jest uzależnienie od jedzenia. To potwór w każdym calu, którego nie da się tak "łatwo" jak alkoholizmu. Osoba uzależniona od jedzenia tak jak np. ja nie zostanie powstrzymana przez takie motywatory. Ba! Atak na lodówkę mogę tylko opóźnić do 24h tocząc wewnętrzny bój. Ale jeśli naprawdę zechcę coś zjeść to nawet wizja popękanych od nadmiaru jedzenia wnętrzności mnie nie powstrzyma. Mam jednak nadzieję, że za tydzień twoja odpowiedź będzie brzmiała: nie dałem się i nie muszę się zastanawiać, bo jestem ponad obżarstwo.

W teorii te wszystkie rady wydają się bardzo dobre, ale w codziennym zmaganiu się z otyłością nie zawsze się sprawdzają. Nie chciałabym urazić psychoterapeuty, ale podejrzewam, że jest to najprawdopodobniej szczupła osoba, która nie do końca może wiedzieć, a nawet sobie wyobrazić jak to jest ważyć ponad 150 kg. Myślę, że nałogowe obżarstwo jest jednym z najgorszych uzależnień, bo np. alkoholik jeśli chce wyrwać się ze szponów nałogu odstawia alkohol, przechodzi terapię i może żyć bez alkoholu, bo nie jest mu niezbędny do funkcjonowania, a osoba uzależniona od jedzenia nie ma takiej możliwości, bo bez jedzenia nie da się żyć. Są takie momenty, że patrzysz w lustro i pytasz siebie - co robisz? Przecież wiesz, że jak ulegniesz obżarstwu raz, to się na jednym nie skończy. Potwierdzasz, mówisz sobie, że się nie poddasz, a za 15 minut otwierasz lodówkę i czyścisz ją z jedzenia. Przy napadzie słodyczowym (przynajmniej w moim przypadku) jest tak, że bardzo rzadko udaje mi się czymś innym np. marchewką zaspokoić cukrowy głód. Mogę zjeść tysiąc różnych rzeczy, a i tak będę miała nadal ochotę na słodycze. Dlatego, gdy mam taki napad wolę czymś słodkim w niedużej ilości nakarmić swojego potwora i dalej normalnie funkcjonować. Gdybym obkleiła cały dom, a nawet pół miasta różnymi mottami to i tak na mnie nie podziałają. Bardziej motywuje mnie brat, który sprawdza jak sobie radzę, prosto w twarz powie, że kłamie, że się nie objadam, bo przecież widać, że przytyłam. Kiedy nie ćwiczę albo nie jeżdżę od razu pisze albo dzwoni, że mi się sprzęt kurzy. Dla mnie to znaczy dużo więcej niż tysiąc a nawet sto tysięcy haseł :D Trzymanie przekąsek w pobliżu łóżka nie wchodzi w grę, w ogóle nie powinno się mieć słodyczy, chipsów itp. w domu jeśli naprawdę chce się schudnąć. Ja nie wyznaczam sobie konkretnych celów, chociaż na pasku podałam, że chce ważyć 58 kg. Nawet nie pamiętam kiedy miałam taką wagę, pewnie w dzieciństwie. Całe życie byłam grubsza od rówieśników, a później rosłam i rosłam jak przysłowiowy pączek. Nie wiadomo kiedy z pączka zrobił się wieloryb. Może to 58 kg w moim przypadku jest nierealne, ale ktoś mi kiedyś powiedział, żeby nie ustawiać poprzeczki na poziomie, który wydaje się do osiągnięcia, a wyżej, bo nawet gdy nam się nie uda jej przeskoczyć to będzie się miało satysfakcję, że się chociaż próbowało. Nie mam pojęcia co odpowiesz, bo mimo, że oboje mamy więcej kilogramów to każde z nas jest inne. Na to pytanie będziesz musiał odpowiedzieć sobie sam, tylko bądź szczery, bo innych można okłamać, ale samego siebie nie. Pozdrawiam Angela :D

Ja mam na lodowce magnes: częste zaglądanie do lodówki grozi otyłością. Nie działa ;-)

Widzę, że zebrało się tu grono matematyków filozofujących i się odchudzamy (my - bo ja też po matematyce i domorosła filozofka). AVE MY!!!!

cenna wiedza...Ja jem ze stresów:(

u mnie hasła na lodówce nie działają.. bo po prostu nie oglądam drzwi lodówki.. :P wiem coś o tym bo wywiesiłam tam rozpiski z gramatyki rosyjskiej i dzis szukałam tych kartek z godzinę po pokoju zanim przypomniałam sobie ze od miesiąca wiszą na lodówce... :P

dobrze, ze na drodze lozko - lodowka mam wyspe kuchenna. jest cos terapeutycznego w tym tancu wokol tej duzej przeszkody!

Fajne te wnioski od tego psychoterapeuty- dla mnie to nowe cenne motywatory. Własnie wypisałam hasła na lodówce, bo ja również jestem recydywistką- trochę chudnę i od nowa tyję- i tak w kółko przez wieczorne "podjadanie" (potrafię zjeść 3 kolacje niestety i to wcale nie z powodu głodu). Cały czas jednak chcę schudnąć i zaglądam na Vitalię, zeby coś mnie znowu pchnęło na dobre tory. Trzeba działać!.

Wg mnie to wtedy nic się nie myśli:( nie ma trasy pomiędzy xxx, nic sie nie czuje, nic nie powoduje niczego. Tylko jest cudowny czas objadania się, a potem nagle pełne winy i żalu ockniecie się w punkcie "jak to się stało?.. Może na to pytanie lepiej by odpowiedział jakiś analityczny shrink..?

Wiesz Rafał, to jest jakiś hardcore - odchudzać się i równocześnie trzymać przekąski przy łóżku! Totalny sabotaż! Poza tym nie wiem, czy jestem w stanie Cię zrozumieć, bo jestem strasznym śpiochem i po prostu nie chciałoby mi się wstawać, żeby coś zjeść w nocy (jak widać w moim pamiętniku, i w dzień i bez przekąsek przy łóżku można nabić kilogramów). Świetnie opisałeś wnioski z wizyty u terapeuty - przeczytałam z ogromnym zainteresowaniem. Będę wdzięczna za kontynuację rozważań na podobne tematy :))))