Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
- dzień 149 - Dieta jest jak nauka chodzenia...

No dobra, pora się przyznać.
Na wadze jest 78,5kg (stan z dzisiejszego poranka)
Dobrze? Źle?
Powiem tak: szału nie ma, ale jest też lepiej niż było w ostatnim czasie.
Znów trafiłam więc na podprogową wagę, z której nie mogę coś zjechać niżej.

W dodatku będę miała w tym miesiącu szybciej @, bo wywołuje ją przed urlopem, żeby sie w podróży nie męczyć. Zalety stosowania pigułek.
Więc na 75 nie ma co liczyć.
No ale będzie dobrze ;) Aktywny urlop (będzie dużo łażenia i zwiedzania), więc i na samym urlopie coś się tam straci. A z jedzonkiem postaram się nie przeginać w żadną stronę. 

Ostatnio kupiłam na promocji paczkę szpinaku świeżego. No i pokochałam koktajle zielone :) Do tego stopnia, że dziś zabrałam go ze sobą do pracy na II śniadanie :D
I teraz ciekawostka - nie mając go w czym zabrać, zabrałam go w termokubku! :P

Wniosek? Nigdy nie mów, że czegoś NIE DA SIĘ ZROBIĆ ;)

Właściwie warto to sobie napisać

Nie wychodzi dieta? Na pewno z czystym sumieniem możesz powiedzieć sobie, że robisz wszystko ok? Nie? Więc może zastanów się jeszcze raz, czy w ogóle chcesz być na diecie.
Nie chcesz? To po co to robisz?
Dla poprawy wyglądu? Bo chcesz być szczupła?
Więc skoro chcesz, to dlaczego nie robisz tego jak należy, tylko oszukujesz samą siebie? 

Dieta jest jak nauka chodzenia.
Z początku nie można uniknąć upadków i porażek, ale gdy już się tego nauczysz, korzystasz z tego przez całe swoje życie. :) Na diecie uczysz się jak jeść, jak układać sobie dzień... jak "stawiać kroki". Każdy kolejny krok jest jak mały sukces. Kiedy nauczysz się chodzić (dotrzesz do wymarzonej wagi) to korzystasz ze swojej wiedzy podświadomie. Nie myślisz o tym jak należy postawić kolejny, tylko idziesz przed siebie.
Tak samo w naszym przypadku, po diecie nie myślimy o tym co zjeść: pizzę czy kurczaka z warzywami... podświadomie wybieramy to co dla nas dobre, zdrowe i co doprowadziło do tego że jesteśmy szczupłe.
Oczywiście nawet najlepszym zdarzają się potknięcia. ;) Ile razy idąc prostą drogą, potknęłaś się i upadłaś? Sporadycznie, ale się zdarzyło, prawda?
Najistotniejsze żeby po tym nie rozpaczać (Zjadłam tego kebaba! o nieeee...) tylko wstać, otrzepać ubranie z kurzu i z uniesioną głową iść dalej.
Wiadomo, że na początku wstawanie jest trudne i trzeba pomóc (brzdąc też potrzebuje oparcia, by móc podnieść sie i kroczyć dalej). Ważne by w końcu dorosnąć i nauczyć się chodzić. :) I do tego dążmy. By tych potknięć było jak najmniej.

A teraz sama zastanów się na jakim etapie jesteś.
Raczkujesz? Stawiasz pierwsze niepewne kroki? A może potrafisz już biegać?

Moja dieta jest na poziomie spaceru z rodzicem u boku.
Nadal potrzebuję czasem asekuracji, myślę o tym jak stawiać kolejny krok, ale czuję że idę sama ;)

Zachęcam Was do takiej analizy Waszej diety i podzielenia się spostrzeżeniami :)
A może macie swoje równie trafne porównania? :)

Pozdrawiam Was i trzymam kciuki za Wasz dietowy spacer :)