Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
czy warto mieć kaca moralnego?...

Wracając do wczorajszego dnia...na obiadku się nie skończyło. Najpierw pojechałam po syna, był na urodzinach u kolegi, oczywiście poczęstowano mnie tortem, nie wypada odgrywać scen typu: 'ja się odchudzam, nie jem słodkiego itd, itp', jeśli przy stole siedzi tuzin innych rodziców i każdy wszama tort z kawą. Więc zjadłam, na szczęście dostałam w miarę nienajwiększy kawałek (szczęściara ze mnie, prawda?! ;) ). Tort był bezowy, smakował niebiańsko... wróciłam do domu, mąż ze starszymi dziećmi pojechał wieczorem do centrum handlowego po buty, oczywiście zajechali do McDonalds. Kochany mąż zadzwonił do mnie czy coś chcę, a ja grzecznie acz stanowczo powiedziałam, że NIE. Przyznam że byłam zadowolona z siebie że tak łatwo bez zająknięcia odmówiłam i jest po temacie. Jednak nie było, przyjechali z torbą cheesburgerów i innych takich. Synek zjadł pół takiego i odłożył, a ja chyba z 10min chodziłam, krążyłam wokół tej nadgryzionej pyszności i w końcu nie wytrzymałam i rzuciłam się na to i zjadłam. Dla niektórych będzie to ponizej ludzkiej godności rzucać się na nadgryzioną przez kogoś innego kanapkę, ale to było silniejsze ode mnie. Kac moralny jak cholera męczył mnie do późnego wieczora. Nawet nadprogramowe brzuszki porobiłam.

A dzisiaj rano chyba, żeby się ukarać, poszłam ze spuszczoną głową na wagę. No i dzionek pięknie mi się zaczął...spadkiem wagowym :))))) Przez trzy dni waga trzymała się jednakowo i pokazywała 79,1kg, a dzisiaj rano pokazała 78,7kg. Wiem że to nie tłuszczyk spalił się tylko woda po @ pewnie schodzi, ale nie chodzi przecież o cyferki same w sobie, ale o to, że mam teraz dobry humor na dzień dobry przy poniedziałku i motywację do dalszego działania :)))