Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Jestem padnięta.

Na samym starcie, czyli mniej-więcej na początku lutego, gdy zmieniłam swój jadłospis, czułam fantastyczny przypływ energii. Rano wstawałam wypoczęta, pełna entuzjazmu i weny. Zwyczajowe "kryzysy" w okolicach południa zniknęły jak ręką odjął, nie było zawrotów głowy ze zmęczenia ani ziewania. Byłam wniebowzięta, już samo to, sama zmiana nastroju, nawet gdy nie szły za tym spadki wagi, było dla mnie nagrodą; wiedziałam, że było warto i szła za tym dodatkowa doza motywacji. 

Zaczęłam mając na wadze mniej-więcej 74kg. W sobotę ważenie pokazało 71,7kg. 
2 kilogramy spadku. Niby ładnie... A jednak coś skiepściłam. Coś robię nie tak, bo ostatnie trzy czy cztery dni jestem coraz bardziej zmęczona. Już nie wstaję z chęcią, w robocie jestem skołowana i bywa, że nie mogę się skupić. Czyżby to, co jadłam jeszcze miesiąc temu, nie wystarczało mi teraz? To w ogóle możliwe? Przecież nie jestem ćwiczeniowym maniakiem i tak na dobrą sprawę nie ruszam się więcej niż godzinę dziennie (często krócej, około 40 minut), wątpię, by moje zapotrzebowanie kaloryczne aż tak się zmieniło, a ja się przecież nie głodzę. Wręcz przeciwnie.

A może jednak nie chodzi o pożywienie... może to ta cholerna niepogoda tak mnie dołuje. Ostatnio złapałam się na tym, że siedząc w bezruchu na kanapie gapiłam się w okno z utęsknieniem, z tak nieprzytomnym, głupkowatym wyrazem twarzy, jakbym lampiła się na schnącą na ścianie farbę :P i myślałam nad tym, jak bardzo chcę, by ta szarość wreszcie sobie poszła. Demotywuje mnie, przytłacza.

Na dodatek wczoraj pierwszy raz dodałam do ćwiczeń obciążenie, poskakałam ciut dłużej niż zwykle i... trochę się przećwiczyłam. Tylko troszkę, ale wszystko co powyżej opisane złożyło się razem do kupy i dziś po niecałych 15 minutach treningu po prostu padłam na cycki. Nie jestem w stanie zrobić więcej, nie mogę, nie potrafię, nie chce mi się, nie mam siły. Głowa boli, pulsuje... SPAĆ. 

Aaaaaa szlag by to.
Myślałam, że jeśli zrobię parę zdjęć mojego tłustego sadła, to anty-motywacja mnie napędzi do działania, ale nic z tego :D Po prostu ledwie ruszam ręką.
Zdjęcia pewnie wrzucę (choć jest się czego wstydzić, oooj, jest :(  ), tylko się.... zieeeew... prześpię... najpierw... chrrrr.