Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Wyznania tłuścioszki

Podczas tego ciągu, o którym pisałam w ostatnim poście, kiedy jedynym skupiającym moją uwagę tematem były diety, odchudzanie i ćwiczenia, trafiłam na niszę na YouTube, w której dziewczyny po operacji bariatrycznej w ramach kuracji i zmiany podejścia do jedzenia nagrywają wspomnienia z czasów z przed zabiegu opowiadając, jakie żenujące nawyki związane z żywieniem doprowadziły je do otyłości i zmusiły do pójścia pod nóż. Posłuchałam, przemyślałam sprawę i zdecydowałam zebrać własną listę przebojów, ku przestrodze dla Was i żeby przypomnieć sobie, jak żałośnie wyglądało to z boku. 

Miałam dziki apetyt od zawsze, nie dałam odstawić się od maminej piersi przez ponad dwa lata życia. A zaraz potem zaczęłam nadrabiać krowim mlekiem i wypijać około litra dziennie (to każe mi wierzyć w demoniczność laktozy i jej wpływ na epidemię otyłości). A do mleka? Drożdżówki, herbatniki, domowe ciasto, chleb z masłem, masło z chlebem... Nie miałam wielkiego wyboru, bo w moim domu nigdy nie przechowywało się słodyczy ani przekąsek, kiedy rodzice jeździli na zakupy, kupowali np. jedną czekoladę na sześcioosobową rodzinę, dzieliliśmy ją i zjadaliśmy na deser po obiedzie, więc to nie gotowce wyciągałam po cichaczu z szafek, a domowe wypieki i pieczywo, i chyba tylko dzięki temu idąc do zerówki w wieku sześciu lat nie odbiegałam jeszcze zbytnio wagą od rówieśników. 

Wszystko co najgorsze zaczęło się w szkole. Bo w szkole był szkolny sklepik, a szkolne sklepiki przed słodyczową prohibicją to naprawdę zgubne przybytki dla dzieciaków ze słabą wolą i brakiem wcześniejszej styczności ze słodyczami i napojami. Dostawałam do szkoły kanapki z domu, ale najczęściej zjadałam je na pierwszej przerwie, na pozostałych wydając kieszonkowe na słodycze. Nierzadko zapożyczałam się u koleżanek, żeby kupić kolejnego batonika, a żeby oddać im dług, podkradałam drobne rodzicom. W klasach 4-6 zupełnie nieświadomi mojego rozwijającego się uzależnienia nauczyciele wpadli na pomysł zlecenia mi, z racji, że byłam dobra z matmy, detalicznego handlu drożdżówkami na przerwach, dzięki czemu codziennie mogłam wziąć sobie jedną. Na jednej się kończyło? Oczywiście, że nie. A dodatkowo podwójny obiad - jeden w szkole, drugi w domu. W gimnazjum było tylko gorzej, bo pod opiekę dostałam nie tylko bułki, ale i cały szkolny sklepik, więc malwersacjom finansowym z naliczaniem marży tak, żeby dobrać sobie dodatkowego batonika na cudzy koszt, podbieraniu coraz większych sum pieniędzy od rodziców i rozsmakowywaniu się w szerokim wachlarzu śmieciowego żarcia nie było końca. 

W domu śmieją się ze mnie, że miałam swoje zestawiki. Puste opakowania po prawie litrowych słodkich niegazowanych napojach Dodoni, chipsach i batoniku można było znaleźć w każdym kącie mojego pokoju, a kreatywność w tworzeniu kryjówek dla śmieci po obżarstwie była zadziwiająca - rozpinany materac w łóżku, wymiana waty w pluszakach na papierki po zjedzonych cukierkach, wkładanie ich w książki, których, jak miałam nadzieję, nikt nigdy nie otworzy, wciskanie w dziurki na spodzie porcelanowych figurek których jako dziecko miałam wiele w pokoju... Oczywiście najprościej było zjeść wszystko w szkole i tam też zutylizować śmieci, ale w szkole i tak byłam grubą, wialnią, świnią, tłuściochem, szeroką, więc nie chciałam drażnić lwa i pokazywać się publicznie ze snickersem w łapie. Czekałam, aż po obiedzie rodzice wyjdą do pracy a dziadkowie pójdą do swojego pokoju, żeby po cichu zbiegać do kuchni pięć razy na godzinę, za każdym razem po jedno ciastko albo kromkę chałki. I w ten sposób zjadałam całe opakowanie, zostawiając kawałeczek albo kilka sztuk w opakowaniu dla niepoznaki i niejednokrotnie potem dochodząc do płaczu, histerii i walenia się w pierś, kłamiąc rodzicom prosto w oczy w kwestii tego, że nie mam pojęcia, gdzie zniknęło całe jedzenie. 

Wyprowadziwszy się z domu w wieku 15 lat, dostałam w gratisie do kluczy do mieszkania wyposażenie zamrażarki w kotlety, kiełbasę, mrożone warzywa, domowe wędliny, ba! Nawet kasze i ryż mama mi gotowała troszcząc się o pełnowartościowość moich posiłków. I ekologiczne, wiejskie, domowe rarytasy, za które ludzie z miast płacą grube pieniądze, leżały i pleśniały miesiącami podczas gdy ja poznawałam uroki fast foodów, smakowych alkoholi z małym woltażem, słodyczy jakich nigdy wcześniej nie widziałam. Nauczyłam się jeść zupki chińskie, tosty z serem i margaryną, gotowce z marketów. I jadłam TYLKO to. Normalne jedzenie kompletnie mnie nie interesowało. Ryba, surowe mięso, domowy obiad, warzywa? Pffff. Miałam czasami zrywy "zdrowego jedzenia", które polegało mniej więcej na tym, że w kuchni leżała paskudna czekolada gorzka, której znikome ubytki dumnie prezentowałam współlokatorom i gościom uprawdzając się, że rozsądnie dawkuję sobie zdrowe słodycze. A tymczasem w pokoju jadłam skomponowane na nowo zestawiki: sałatka z Biedronki (ta trzykomorowa, z mixem sałat, kurczakiem albo łososiem i sosem z saszetki) na odchudzanie, i kilka drożdżówek i batoników na dopchanie się. Zjedzenie całej dużej pizzy (42 cm) naraz na jeden posiłek nie miało przede mną tajemnic, tak samo jak kilogramowego worka mrożonych pierogów. Każde wyjście z domu kończyło się zakupami spożywczymi zjadanymi na bieżąco, nigdy nie miałam zapasów jedzenia w mieszkaniu. Wydawałam horrendalne ilości pieniędzy na słodycze i przekąski, robiąc zakupy w trzech sklepach po kolei, bo kupienie wszystkiego w jednym wzbudziłoby podejrzenia kasjerek, że jem takie ilości żarcia. Prawdopodobnie to były zbędne zabiegi, bo samo spojrzenie na moje dupsko wystarczyło, żeby wiedzieć, co i w jakich ilościach spożywam. 

Później zaczęło się randkowanie. Potrafiłam NIC nie jeść przez dwa dni, podczas których nocował u mnie mój ówczesny chłopak, żeby tylko czuć się lżej i mieć bardziej płaski brzuch. Uważałam, że kiedy zobaczy mnie przy jedzeniu, cały mój wysiłek włożony w to, żeby ładnie wyglądać, runie, czyli podświadomie kojarzyłam jedzenie z czymś wstydliwym, czego nie powinnam robić. Wraz z początkami kolejnego związku zaczęły się nowe sztuczki: zjadałam kawałek pizzy i udawałam, że więcej już nie mogę, po czym jak najszybciej wyganiałam delikwenta z domu tylko po to, żeby dokończyć moją połowę w ekspresowym tempie. A kiedy zamawiałam o północy pizzę tylko dla siebie? Włączałam głośno muzykę i udawałam, że pytam kogoś o dodatki czy sos, żeby przypadkiem pracownik pizzerii nie pomyślał, że zamierzam zjeść ją sama oglądając komedię romantyczną o 1:00 w nocy. Wyjścia ze znajomymi na miasto zawsze były katorgą, bo trzeba było udawać, że zadowalam się typowymi porcjami i że wcale nie chcę więcej, trzeba było słuchać, jak koleżanki umierają z przejedzenia po średniej margheritcie na trzy, należało pilnować tempa jedzenia i nie pochłaniać wszystkiego w trzy sekundy. 

Kiedy pierwszy (i mam nadzieję, że ostatni raz) trafiłam do szpitala, pierwsze, co zjadłam jak tylko mogłam się ruszać, to była czekolada - o której wiedziałam, że mi zaszkodzi i będę po niej umierać, ale i tak nie mogłam się powstrzymać. W ten sposób dwa tygodnie szpitalnej diety prawie że głodówkowej (tego wymagał zabieg) poskutkowały przytyciem 10 kilogramów w kolejne trzy miesiące spowodowanym głównie rozpieszczaniem się wycieczkami do restauracji, dogadzaniem sobie w ramach pooperacyjnej rekonwalescencji i tym, że nikt z otoczenia nie śmiał mi powiedzieć, żebym się opamiętała, bo przecież byłam świeżo po ciężkim zabiegu i potrzebowałam resetu. 

Jednocześnie cały czas wydawało mi się, że hej, jeszcze nie jest ze mną tak źle. O, może nawet schudłam! Hmm, jakieś luźne te spodnie w rozmiarze 48 z C&A, mogę jeszcze jeść! I tak oto dobiłąm do 104 kilogramów, a resztę już znacie... Uff. Ciekawe, ile kalorii spala się płonąc ze wstydu jak jak przy pisaniu powyższego :D.