Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Masa ex-grubasa + tradycyjne fotki z kibla

Pierwszy tydzień za mną. Było grubo, czyli chyba tak jak na masie być powinno. 

Jedzenia jest dużo, a z tego wynika, że jest dużo siły. I psychicznej i fizycznej. Jednak chyba psychicznej więcej, bo tak się raz wczułam w hip thrusty, że zapomniałam, iż ostatni raz robiłam je z 35 kilogramami a teraz na sztandze mam prawie dwa razy tyle i ogromny wysiłek, jakim okazało się kilka ostatnich powtórzeń, spowodował poryczenie się publicznie nawet nie czując, kiedy, dlaczego i że to już. ALE JA NIE ZROBIĘ? Just take my beer. Wychodzenie ze strefy komfortu jest fajne i satysfakcjonujące w każdej dziedzinie życia, nie tylko bijąc kolejne sportowe rekordy. 

Minął dopiero tydzień i już czuję, że to będzie wesoły okres. Bezstresowy, satysfakcjonujący i z długimi przerwami między seriami, w sam raz na taśmową produkcję selfies...

...czy tylko sobie wmawiam, czy tam jest gdzieś... kawałek... DUPY?! Dziewczyny, cud!

O kilogramach póki co nie myślę, na wagę nie patrzę (chyba że kuchenną, częściej ze sprzętów domowych używam chyba tylko lustra...), Wielki Brat patrzy i ma zawyrokować w-tył-zwrot i małą redukcję, gdyby wizualnie sprawy wymknęły się spod kontroli. Ja sama wychodzę z założenia, że dopóki pasują na mnie ubrania z przed 3 miesięcy, kiedy ważyłam 63 kg, nie ma powodów do niepokoju i można dalej robić swoje. Czyli jeść!