Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Infantylny strach o oczach potwora

Doszłam ostatnio do wniosku, że tak naprawdę są dwa powody, które stoją mi na drodze do zrzucenia wagi - lenistwo i strach. O lenistwie napiszę kolejnym razem, a teraz rozłożę mój strach na czynniki pierwsze.

Tak, to uczucie jest durne. Jest to bowiem strach przed głodem. Łatwiej byłoby mi stanąć na rzęsach niż przeprowadzić jednodniową głodówkę z sukcesem. Nie wiem gdzie w moim organizmie znajduje się ten pstryczek, który wyłączy głodo-sensory, ale oddam pół królestwa i rękę księżniczki temu, kto zdradzi mi miejsce pobytu tej kanalii.

Wyobraźcie sobie piękny słoneczny dzień - Kasia wstaje rano i postanawia się dzisiaj troszkę przegłodzić. Troszkę niepodojadać - tak jak Dr Mosley zachęca. Rano zanim się do końca obudzi, dojedzie do pracy i tam się rozkręci to jakoś idzie, caly jednak czas ma gdzieś z tyłu głowy świadomość "dziś niedojadasz, nie myśl o jedzeniu, nie myśl, o jedzeniu, nie myśl o jedzeniu, wcale nie jesteś głodna, nie chce ci się jeść AAAAAAAAAAAAAA MUSZĘ COŚ ZJEŚĆ!!!!!!!!!" I wtedy się zaczyna.

Nie pomaga kubek herbaty, nie pomaga duża ilość wody. Momentalnie robi mi się niedobrze, zaczyna mnie boleć głowa, a poziom agresji rośnie w ciągu ułamka sekundy wykładniczo. Dr Jekyll zamienia się w Mrs Hyde'a i nie ma zmiłuj - jedzenie musi być, inaczej otoczenie doświadczy katastrofy.

Nietrudno jest zgadną, że oczywiście w moich zakamarkach znajduję coś do jedzenia i zaspokajam głodziada. Tylko że co mi z tego, skoro wtedy zaczyna mi się robić niedobrze z powodu wyrzutów sumienia?! Nie wiem jak tą przeszkodę ugryźć..... Koleżanka mi ostatnio podpowiedziała, żebym na takiego głoda miała w szafce zupki typu gorący kubek - bo to nie jest specjalnie kaloryczne, za to skutecznie hamuje poczucie dzikiego głodu - co o tym sądzicie? Help, don't leave me....