Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
zaraz wybuchnę!!

nie dość, że jestem mocno wkurwiona, to jeszcze przeglądarka się wysypała i diabli wzięli mój wpis obrazujący wszystko to, co się stało... ja po prostu już nie mam siły... otaczająca mnie rzeczywistość to jakiś żart chyba... rodzina, narzeczony...oni chyba sobie ze mnie kpią, albo chcą doprowadzić mnie na skraj załamania psychicznego, na którym właśnie się znalazłam.... i to nie chodzi o to, że przeczytanie to, i pomyślicie "ojej, po prostu jej się nie układa"... to nie tak... czuję się bezsilna, zniewolona i pozbawiona wszelkich złudzeń, że przestanę być marionetką żyjącą tylko po to by wykonywać rozkazy innych... moje samodzielne życie, moje normalne życie "dla samej siebie i ukochanego", życie bez zbędnego stresu, życie... moje wlasne- ono skonczyło się gdy wrociłam do domu rodziców... Teraz buduje się piętro domu rodziców... mam tam zamieszkać- ja i mój man... do niedawna myślałam, że cały stres opadnie jak się wyprowadzimy... ale jakoś dziś nagle moje złudzenia zostały rozwiane... moi zawsze się będą wpierdalać do mojego życia... bo w końcu jestem tylko po to by sprzątać, gotować i zbierać "zjeby" kiedy czegoś nie zrobię... a narzeczony? wychodzi z założenia, że on pracuje na 3 zmiany i to z jakiegoś dziwnego powodu upoważnia go do nieścielenia łóżka po sobie, wciskania gaci i śmierdzących skarpet po kątach pokoju, wymuszania, że mam mu zrobić kawę i narzekania dlaczego jest nieposłodzona, trzymania w pokoju brudnych talerzy z na pół niezjedzonym posiłkiem nawet parę dni po tym posiłku.... a ja jestem po to by to sprzątać... przerasta mnie to wszystko... i pomyśleć, ze wszystko było ok, nim się tu sprowadziliśmy... wcześniej to ja dostawałam kanapeczki i kawkę... a teraz to ja jestem służącą... nawet o pocałunek muszę się prosić... to się robi chore... robienie z siebie ofiary, bylebym czuła się winna i była na każde polecenie. Patrzcie... jest 13:19 a on śpi... mimo, ze wczoraj miał wolny dzień.... no tak... po co zajmować się czymkolwiek... lepiej marnować czas.... nie mogę na to patrzeć... najgorsze jest to, że nie mogę się rozwijać... wszyscy postrzegają to jako marnowanie czasu, bo po co mi może być język starogrecki? wiem, że nigdy nie pójdę na zaoczną filologię klasyczną do wrocławia, (zdaniem rodziny to bez sensu, bo kim można po tym być?) ale postanowiłam uczyć się sama wszystkiego, czego tylko mogę się dowiedzieć o starożytnej grecji i języku starogreckim (dialekt attycki)... mam tracić czas jak mój narzeczony i patrzeć godzinami w czarny ekran kompa? o nie... i staram się uczyć... nikt nie wierzy we mnie i to, że to opanuję... nikt nie wierzy w zasadność tej nauki... tylko to mnie uspokaja- nauka o mojej grecji. Tylko to pozwala mi zapomnieć o stresie.... szkoda tylko, że cały stres wraca gdy znów komuś coś nie pasi.... c.d. później.