Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Zaległości...

Witajcie!

Znowu mnie nie było chwilkę na Vitalii... Już się tłumaczę dlaczego. Po pierwsze dlatego, że zajęta byłam kompletowaniem dokumentów do kolejnego konkursu o pracę, a po drugie to dlatego że odpuściłam trochę z dietą. Ehhh jestem na siebie zła. Nie obżerałam się co prawda ale moje posiłki nie były do końca przemyślane. Zaczęło się od urodzin M. kiedy to z pełną świadomością zjadłam kawałek urodzinowego tortu. Ale nie żałuję, z resztą zobaczcie same:

Torcik adwokatowy mojego autorstwa! - warto było zgrzeszyć. No i przy okazji już wiecie jak ma na imię tajemniczy do tej pory M.:)

Od jutra wracam do fotomenu. Pomaga mi to w staranniejszym planowaniu posiłków, no bo przecież nie pokażę Wam byle czego:)

Co poza tym u mnie... Dziś zawiozłam dokumenty do kolejnego konkursu. Nie obyło się bez przygód. Nadleśnictwo, w którym byłam jest na takim zadupiu, że właśnie tak wyobrażam sobie wiochę zabitą dechami. Oczywiście się zgubiłam. Dobrze, że tata ze mną pojechał (dla towarzystwa jako pasażer), bo znając mnie bym zawróciła i pojechała do domu. Scena jak z najgorszego koszmaru... Wyjeżdżamy. Odległość do pokonania - jakieś 40 km. Włączam GPSa w telefonie i jadę. Po drodze tata mówi: "Ola wyskoczyło, że pozostało 15% lub mniej baterii". "Spoko tato wystarczy. Dojedziemy. A wracając będziemy już drogę pamiętać. Wjeżdżamy na wiochę, w której ma być cel naszej podróży. Nawigacja mówi: "Skręć w lewo. Dalej prosto", po czym bateria się rozładowuje na amen. Ok, jadę prosto. Jadę, aż tu nagle koniec drogi... Zawracam. Myślę pewnie w następną uliczkę trzeba było skręcić. Wyjechałam na główną, mijam TIRa, który stał na awaryjnych na środku drogi. Błądzę coraz bardziej. Nie ma zasięgu na taty komórce. Zawracamy. Zatrzymuję się pod jakimś domem bo żywej duszy na ulicy. Pytam starszego pana gdzie tu jest nadleśnictwo. Wytłumaczył mi. Wyjeżdżam na główną, patrzę a w miejscu gdzie stał TIR jest skręt do nadleśnictwa. Ulga. Gdyby nie tato, to pewnie bym już była w połowie drogi powrotnej.

No właśnie... Jeszcze mi tylko tego brakowało...

Dziś nasz dzień Kobietki! Ja świętuję lampką, dwoma no ewentualnie siedmioma lampkami sfermentowanych winogron. To moja kolacja:)

Wasze zdrówko!

Mateuszek chyba dorośleje... Coraz więcej w nim romantyzmu. Dziś rano wyrwał się z pracy i przywiózł mi bukiet 9-ciu czerwonych różyczek. Jak wrócił z pracy to dostałam od niego i naszego synka czekoladki I love Milka. Igorek mi je wręczył, po 3 sekundach mi zabrał:) Chłopaki zjedli całe pudełko, ja tylko jedną. Tylko jedną, kiedyś wszamałabym całe opakowanie. Robię postępy:D

Coś jeszcze miałam napisać ale... zapomniałam!

Dobrej nocy kobietki!

PS: Kwiatki kwiatkami, czekoladki czekoladkami ale...