Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Dlematy, dylematy...

Witajcie Siostry i Bracia!
Do tego wpisu zbieram się już od tygodnia i zebrać się nie mogę bo zawsze coś. Przechodzę ciężki okres w życiu. W ogóle to chciałam zauważyć, że ta dorosłość, o której kiedyś tak marzyłam, nie jest taka łatwa jak mi się wydawało.

Nadszedł czas odpowiedzialności, podejmowania trudnych decyzji, które tak naprawdę będą miały wpływ na całe dalsze życie moje i moich bliskich...

Nie wiem czy też tak macie, ale ja mam tak zawsze, że jak mawia babka Kiepska: "Co się polepszy, to się popieprzy..." Muszę w najbliższym czasie wspólnie z mężem podjąć decyzję, bardzo trudną. Czy wracać do kraju, z którego "uciekliśmy" przez brak pracy i perspektyw lecz tam mieszka nasza ukochana rodzina, czy zostać w kraju, gdzie z jednej wcale nie za wysokiej pensji stać nas na godziwe życie... Odkąd dowiedziałam się o chorobie taty toczę wewnętrzną walkę rozumu, który podpowiada zostań, z sercem które się wyrywa do kraju i rodziców. Wiem, że na miejscu rodzice mają pomoc ze strony mojej siostry, jednak mam to poczucie obowiązku w stosunku do Nich, za te wszystkie lata, w których mnie wspierali, otaczali opieką i tworzyli kochający dom...

Piszę to i łzy lecą mi po policzkach...

Rodzice są pierwsi, którzy odradzają mi powrót do Polski. Tata mi wczoraj powiedział przez telefon, że nie wybaczyłby sobie tego, gdybyśmy wrócili i znowu klepali biedę utrzymując się z najniższej krajowej...

Co poza tym? Tata czuje się dobrze. Mówił mi, że w zasadzie jakby nie wiedział, że ma tego "łobuza" na płucu, to by się nie zorientował. 15 maja jedzie na wyznaczanie punktów do radioterapii zewnętrznej a 19 na radioterapię. Pewnie zrobią mu też jakieś badania, czy gnojek reaguje na promieniowanie. Właśnie dlatego jadę znowu do Polski. W sobotę. Razem z synkiem, mąż znowu sam zostaje... Czeka nas 22 godzinna jazda autokarem, jak ja tego nie lubię...

Na temat odchudzania się nie mam czym pochwalić, bo nie mogę się zmobilizować do zakupu baterii do wagi. Tym sposobem nie wiem ile ważę ale czuję, że za dużo sobie ostatnio pozwoliłam. No nic, muszę pozbierać się z tym wszystkim i iść do przodu. 

Mam nadzieję, że Was nie zanudziłam...

Pozdrawiam

O.