Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
czuję,że dam radę

Zawsze wieczorkiem przeglądam moją Vitalię, sprawiam mi to przyjemność.  Wpis do pamiętnika, jaka dieta na jutro, przygotować jedzonko do pudełek, potem przyjrzeć inne pamiętniki - trochę pozytywnej elergii od innych, poczta od znajomych, tablica motywacyjna, postępy z wyzwaniami i.... co widzę !!!! prowadzę w jednym z wyzwań   HURRRRRRRAAAAAA.   Od razu czuję potrzebę wskoczenia na orbitrek, może potem piletes???  Stwierdzam, że najgorsze są dni pełne pracy od tzw świtu do wieczora... kompletnie rozbija mi to moje plany, muszę jeść w pośpiechu - zmieniam godziny jedzenia, częściej czuję głód, mniej piję, nie mogę wyjść do toalety, oj.  Ale jak skonana wróciłam do domu, nakarmiłam dzieci, wysłuchalam wszystkich rewelacji, skarg i monitów, wykąpałam i wyprzytulałam na dobranoc - to nareszcie można było wskoczyć na orbitrek i heja 50 minut!   A jeszcze 3 tygodnie temu nie dawalam rady 15minut, bo taka byłam zdechła.  Czuję, że odżywam, że nawet   moja zdechła i niedoczynna tarczyca odżywa, że jestem jak podlany kwiatuszek który zaraz zakwitnie.  Zdrowie to nie tylko dobra masa ciała, nie tylko dobre wyniki - to również stan ducha, rozpierająca radość z nowych możliwości, ruch !!!  a przez to mniejszy brzuch :-)))))   chyba mnie poniosło, ale tak się czuję.  Trochę żal tych lat w uśpieniu i marazmie, co tam - to tylko kolejne doświadczenie.  Buziaki dla wszystkich którym rosną skrzydła