Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Napad jedzeniowy i lenistwo

Ostatni tydzień to była jakaś masakra. Poniosło mnie. Zaczęłam jeść ogromne ilości. I codziennie coś słodkiego, a to lody, a to drożdżówka, kawałek placka, czekolada. Ogłupiałam. I najgorsze jest, że nie mogę przestać. Jakbym była w jakimś ciągu. Na wagę nie wchodzę, ale tyję w oczach. Brzuch mi wystrzelił, spodnie robią się za małe. Wiem, mam to na własne życzenie. Ale kurde. Męczę się, odmawiam sobie tygodniami i z trudem gubię pół kilograma, a tydzień sobie pofolguję i efekt natychmiastowy. Jestem ogromna. Może dzisiaj już się opanuję. Kiedyś częściej miałam takie ataki jedzeniowe i myślałam, że już sobie z tym poradziłam, a tu znowu. 

Zjadłam pożywne śniadanie zamiast lodów z polewą : jajecznica z cebulką i pomidorem + chleb żytni razowy. Tym razem policzę nawet kalorie (dane z ilewazy): jajecznica z dwóch jaj na maśle + mała cebulka 216 kcal, pół pomidora 16 kcal, chleb żytni 3 kromki 238 kcal. Razem 470 kcal.

Wniosek? Zaskoczyło mnie, że pomidor ma tak mało kalorii, ale to dobrze. Z kolei chleb dość sporo, ale pocieszam się, że to żytni czyli zdrowiej. Jak na śniadanie jest ok.

Właśnie piję kawę (już bez czekolady!) i za dwie godziny planuję wyjść na rower. W ogóle zauważyłam, że jak się najem słodkiego, to później nie mam w ogóle energii. Jestem śpiąca i nic mi się nie chce, ciągle mogłabym leżeć. Chyba nadmiar cukru źle na mnie działa. Muszę wrócić na dobre tory. Pewnie znowu będzie jakieś 90 kg na wadze.

Nie mogę schudnąć. Jak pilnuję, co jem to waga waha mi się w granicach 85 kg i to jest mój jedyny sukces. Nie mogę zejść niżej. Obstawiam, że za mało ruchu. Czasami dodaję swoje posiłki do fitatu i jadam w granicach 1900 kcal. Badania robiłam, wszystko w normie. Jedyny powód to leniwa dupa. Zmuszam się do aktywności, ale z różnym skutkiem. Czasami mam duże chęci, a czasami to kara boska. Nie mogę się zarazić sportem. Zawsze mnie zadziwia jak te fajterki Chodakowskiej mówią, że już nie mogą żyć bez treningów, że muszą poćwiczyć, że dzień bez treningu to dzień stracony. Albo jak biegacze wstają skoro świt i idą biegać, bo chcą, bo lubią. Zadziwiające. I zazdroszczę tej miłości do aktywności fizycznej.