Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Deja vu

Wróciłem z długiego wybiegania. Nie miało być długie, 15 km, ale zabłądziłem w lesie. Powtórka historii z kwietnia, tylko w wersji bardziej hardcore.

Nawet lubię się tak gubić i nie unikam tego, gdy mam czas. Mam kompas w zegarku, więc zawsze znajdę w końcu drogę. Dziś nie spieszyłem się bardzo, ale limit czasowy jednak był, bo musiałem odebrać Rodzicielkę, która przyjechała w odwiedziny. Wykorzystawszy bufor czasowy nie w smak mi była utrata 15 minut na obiegnięcie dużego ciągu posesji. Pobiegłem na skróty, licząc się z tym, że jeśli nie znajdę ścieżki, czeka mnie trail między drzewami i będę musiał zwolnić. Tym razem jednak trafiłem w totalne pokrzywy i osty, chyba największe skupisko, jakie widziałem w tym lesie. Na zawrócenie było za późno, inaczej Mama pocałowałaby klamkę (telefonu ze sobą nie miałem). O biegu nie było mowy, liczyło się już tylko szybkie dotarcie do ścieżki. Na pokrzywy zupełnie machnąłem ręką, gorzej z ostami – mocno oplątują nogi i kaleczą skórę. Na szczęście akurat założyłem pierwszy raz getry nad kolano, a na łydkach zawsze noszę opaski kompresyjne. Dzięki temu odsłonięty był może 15-centymetrowy odcinek skóry, ale i tak zamiast dolnej części ud mam teraz kurpiowskie wycinanki i po paru godzinach wciąż jeszcze piecze. Kilka razy zawracałem natrafiwszy na bagna, balansując na złamanych drzewach zaliczyłem dwie udane przeprawy przez kanał i ostatecznie zamiast kwadransa straciłem trzy. Wyszło 20 km, w tym pewnie z 1.5 km ostrego traila. Po powrocie przypomniałem sobie, że przecież nie dokupiłem na czas soli, więc nie zrobię kąpieli w solance :[

Ale i tak jestem do przodu. Zrobiłem fajne wybieganie, nic nie skręciłem, uciekłem wszystkim kleszczom, osty nie utoczyły aż tak wiele krwi a pokrzywy są podobno zdrowe :D

Miłego weekendu! Najlepiej aktywnego.