Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Orlen Warsaw Marathon - część V: Impreza na całego

Na Witosa agrafka. Patrzę na ludzi nawracających z przeciwka, ich krok biegowy wcale nie wygląda dobrze, mój pewnie jest taki sam. Nieuchronnie zbliżam się do ściany, spodziewanej między 32 a 35. km, czas więc odpalić w jej stronę torpedę w postaci ostatniego żelu z kofeiną. Mam jeszcze jeden zwykły, ale bardzo słodki, głęboko schowany i raczej awaryjny. Skręt w Beethovena, a potem Sobieskiego. Coraz ciężej, tu już walczy się głową.

Kolejne kilometry, coraz trudniej się oprzeć pokusie przejścia do marszu. Ale jeszcze się podrywam. Co jakiś czas daję nawet radę przyoblec na twarz grymas udający uśmiech i zapozować do kamer. Od 15-go km puls powoli, ale stale się podnosi i teraz przekroczył 170. Odmierzam dystans do końca, ale umysł płata mi figle. 42 minus 34.5 to 8 czy 7? Na 36-stym km czuję kryzys. Nie taki obezwładniający zwany ścianą, jednak gdy nagle dochodzi mnie zając, nie mam woli żeby zawalczyć o czystą pozycję. Czuję słabość, obojętność, na przemian gorąco i chłód. Na parę chwil pozwalam się połknąć, ale tak biegnie się gorzej, więc w końcu zmuszam się do otwarcia przepustnicy i dzida do przodu. No, taka krótka dzida. Dzidka. Odskakuję trochę, ale kosztuje to dużo siły. Myśli gęstnieją jak smoła, niech to się skończy. Puls przekroczył próg beztlenowy. 38. km, zostały 3 czy 4? Nieważne, już niedaleko, tyle dociąga się na oparach... tylko, że niekoniecznie tym tempem. Jeśli mam je utrzymać, trzeba się ratować. Sięgam po ostatni żel, którego miałem nie ruszać. Jest w kieszonce z kluczykami do auta, których bardzo nie chciałbym zgubić, dostęp niewygodny, więc chwilę się morduję z uwolnieniem. Uff, kieszonka zasunięta, kluczyki bezpieczne... wtem jakiś hałas. Oglądam się, o szit, zgubiłem jeden bidon...; ale szkoda mi 10 sekund na powrót, spisuję na straty, chyba był już prawie pusty. Przeraźliwie słodki żel popijam resztką z drugiego.

Powiśle, skręcamy w kierunku rzeki i widać już most Świętokrzyski! Tam jest trochę do góry, ale i tak powinienem się poczuć jak koń blisko stajni. Tymczasem nienawidzę stanu w jakim jestem i biegania w ogóle. Zostały 2 km. Staram się nie sprawdzać co chwila „ile jeszcze”, tylko skupić się na równym rytmie i myśleniu o czymś innym. Zbiegam z mostu, zakręt, przede mną brama z napisem „zostało 1400 m”… niedaleko, ale każde 100 m boli gdy nie można zwolnić. Mam dość, dość, DOŚĆ! Z jednej strony głos „walcz, po to tu jesteś” a z drugiej „a srał to pies, po co ci to”. Zając wciąż z tyłu, więc korzystam z zapasu i trochę zwalniam, dając się wyprzedzić paru osobom. Choć przecież ja sam wciąż wyprzedzam innych nawet bardziej... czego nie widzę, ale progres w rankingu w tabelce z międzyczasami mówi to wyraźnie – od półmetka połknąłem  400 osób.

Ostatni leciutki podbieg i ostatnia prosta… o nie, przedostatnia, brama jest przecież za zakrętem. To raptem 200 m dalej, ale teraz robi różnicę. Jakiś kibic krzyczy „zostało 500 m” – no tak, to już niewiele, dam radę. Nie mam ambicji, żeby włączyć dopalacz i wpaść na metę jak odrzutowiec, trochę jednak udaje się jeszcze wykrzesać. Przyspieszam nieco i pokonuję ostatnie metry z rękami w górze. Wreszcie koniec. Co za nieopisana ulga. Gdy tylko odsuwam się na bezpieczną odległość od mety, prędkość chodu spada do poziomu szybkiej dżdżownicy. Wreszcie nie boli brzuch, za to niemiłosiernie pieką stopy. Ale to nic, myślę tylko o jednym: jestem maratończykiem i złamałem 3:30 na debiucie!

cdn.