Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Orlen Warsaw Marathon - część VI: Za linią mety

Odbieram medal, izo i złotą folię NRC. Olewając rozciąganie pełznę do namiotu z masażami. Na wejściu dostaję numerek – 250-ty w kolejce, ale co minutę wzywają piątkami. Wewnątrz umieralnia, wszędzie pełno leżących zwłok i kuśtykających inwalidów… ale wygodna: mnóstwo puf, baseny do moczenia nóg w zimnej wodzie... Mam pół godziny czekania, w tym czasie wzorem innych zdejmuję buty i skarpety (słitfocie czarnych paznokci Wam daruję), rozkładam na ziemi folię i kładę się na niej, z nogami w górze. Tak lepiej… ale zaraz, nie rozciągnąłem się… resztkami woli na szybko jadę po minucie łydki, dwójki i lędźwiowe… na więcej nie mam siły i wracam na ziemię. Włączam pulsometr żeby na leżąco zmierzyć puls spoczynkowy pomaratoński… wychodzi 92, 2x więcej niż zwykle. To tyle, co kiedyś po mocnej setce na rowerze, wtedy 2 godziny leżałem bez ruchu i puls nie chciał spaść (w sumie też było 4h ostrego napierania). Dopiero teraz wyciągam telefon żeby wyłączyć endo, które włączyłem żeby umożliwić podgląd na żywo – i widzę, że gdzieś po drodze zdechł (potem okazuje się, że na 25-tym). No, to parę osób pewnie tam już sobie myśli że zszedłem z trasy lub coś mi się stało, a ja dopiero w aucie będę mógł się podłączyć do prądu i ich uspokoić…  trudno, na razie kompletnie nie mam sił i moja filozofia jest taka:

Wreszcie wywołują mój numer. Na jednym z kilkunastu (-dziesięciu?) stanowisk dwie studentki fizjoterapii masują mi dzielnie przez 10 minut łydki, dwójki i czwórki nie zaniedbując rozcięgna. Tylko, że ten masaż chyba powinien być mocny i boleć, a jest przyjemny i raczej mało dający. Po zejściu ze stołu nie mam już sił stać w kolejce po posiłek regeneracyjny. Jest mi słabo i człapię na przystanek, karygodnie łamiąc wymogi okna węglowodanowego. W czasie odpoczynku wychłodziłem się, na wietrze bez folii bym zamarzł. Droga trwa wieki, ale z czasem nabieram tempa. Na przystanku proponuję innemu biegaczowi żeby usiadł obok mnie, ale mówi że jak siądzie to już nie wstanie. Pyta mnie jaki czas, mówię że 3:29, otwiera szeroko oczy i mówi że szacun… miłe :) W zatłoczonym tramwaju jestem jedynym ufoludkiem owiniętym w piekielnie szeleszczącą folię, ale mam to głęboko. Wreszcie auto... banan, izo, baton, ciepła kurtka i papu dla telefonu, żeby uspokoić bliskich że nic mi nie jest. Mózg po zastrzyku glukozy szybko odzyskuje sprawność, pędzę do domu skacząc po pasach płynnie jak zwykle. A w domu ekspresowy obiadek i siup do gorącej solanki… :)

Siedząc w wannie robię podsumowanie. To był dobry bieg. Jasne – piekielne zmęczenie, ból, zwątpienie… sponiewierało jak nic innego wcześniej (może ten ostatni półmaraton był blisko tego). Utrzymanie tempa w końcówce to była prawdziwa próba woli. Ale nic na serio nie nawaliło, choć mogło wiele. Nie było poważnych problemów z kontuzjami (zwłaszcza rozcięgna), pogodą, żołądkiem, skurczami, sznurówkami, sprzętem (prawie, pulsometr próbował strajkować), nie wypadł żaden żel i nie było klasycznej ściany. Miała rację Evilka, że mnie się zawsze udaje :) Chyba dlatego, że się dobrze przygotowuję.
W ten sposób spełniłem swoje największe biegowe marzenie. Przebiegłem maraton i to na wypasie, z wynikiem którego spodziewałem się dopiero po kilku przebiegniętych maratonach. Sportowo czuję się spełniony na maksa. Teraz czas na odpoczynek – bite 2 tygodnie bez zawodów ;)

Na zakończenie dziękuję Wam za kciuki, to miłe i w trudnych chwilach potrafi pomóc. W rewanżu ta relacja.

Tu można obejrzeć zapis biegu: https://www.endomondo.com/workouts/510792660/14544...