Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
O poczynaniach krótkodystansowca. O objawach
niechciejstwa. O projekcie: "Zrób scenę. Zacznij
żyć."

Chciałam dodać smętny wpis, bo jeszcze do południa byłam bardzo bardzo smętna. Bo zawaliłam, o czym potem.Jednak wpis jednej vitalijki piętnujący nasz sport narodowy jakim jest marudzenie i memłanie, że się nie chce albo nie da rady, skutecznie mnie od tego planu pierwotnego odwiódł.

Krótkodystansowiec c.d.- stało się, obudził się. Trzy dni temu przetarł oczy, ziewnął i stwierdził że jest głodny. Zrobiłam mu śniadanie, syte i średnio zdrowe. Miałam usprawiedliwienie bo przyjechał też wujek Okres, komunista jakich mało. On lubi pogadać z krótkodystansowcem ale nie o polityce, a o jedzeniu. O słodkim jedzeniu. O dużej jego ilości.
Na gadaniu się nie skończyło.
Najpierw miało być zdrowo, żeby zaspokoić tę nagłą ochotę na słodkie, więc zjadłam dużo rodzynek i orzechów. Całkiem dobry wybór, prawda? Trochę za dużo ale wciąż w normie. Ćwiczyć jakoś mi się nie chciało. Nauki dużo, więc zamiast tonąć w pocie, tonęłam w notatkach. Wujek z Krótkodystansowcem poszli spać.
Rano byli w kiepskich humorach i raczej zestresowani, bo szłam na kolokwium. Nie wyspałam się, nie douczyłam i taka historia. Dałam się im namówić na snickersa. Cały dzień jakiś senny. Wieczorem zaś, w porze kolacyjnej wybraliśmy się razem po bagietkę czosnkową. Och. I chałwę. Zjadłam to wszystko, bo bardzo mi smakowało i miałam przemożną ochotę. Od bagietki i chałwy nikt nagle nie utył.
No ale właśnie. Od jednej może nie. Ale nie w tym była rzecz.
Pomyślałam- nie może tak być, że jakaś zachcianka mną tu rządzi. Że się wpycha durnym dupskiem w mój mózg, siada na ławce, macha nogami i mówi mi jak rozpieszczony bachor- kup mi chałwę. No i ja jej kupuję.
A powinnam powiedzieć- nie kupujemy chałwy, mamusia nie ma pieniążków, zjedz sobie jabłuszko.
Zaczęłam obserwować jak moje ciało reaguje na takie obżeranie. Zupełnie bezsensowne. Do komputera, zajmujące ręce za to niezajmujące mózgu. Jak reaguje to nieszczęsne, wciąż nie tak wymarzone ciało? Ano niechciejstwem.

Znam ten schemat i wiem, że wiele z was go ma, być może któraś zdiagnozuje go sobie tutaj razem ze mną. Moje drogie, po takim haniebnym występku, po trybie pożeracza objawy są następujące: (nie mówimy o patologiach, palcach w gardle i innym okropieństwie)
-nic ci się nie chce
-masz poczucie że zawaliłaś, albo gorzej:
-masz poczucie że i tak już zawaliłaś, więc pozwalasz sobie łaskawie na jeden dzień "rozpusty" bo i tak beznadziejnie zaczęłaś
-ale nie wiesz, że po nim drugi dzień rozpusty nadchodzi szybko, niespodziewanie, zastaje Cię w domowych pieleszach lub gdy mijasz cukiernię, piekarnię, sklep- bo w sumie dlaczego masz sobie odmawiać czegoś dobrego/ nie będziesz na diecie całe życie/ możesz pozwolić sobie na deser/ miałaś stresujący dzień/ ktoś Cię zasmucić i się chcesz pocieszyć
(Serio? Jedzeniem się będziesz pocieszać? Pączek wyciągnie magiczne drożdżowe ręce, pogłaszcze Cię, przytuli i powie- hej, głowa do góry?
Nie! On Cię nie pocieszy. Powiem Ci co zrobi. Walnie Cię pięścią z utwardzonej marmolady prosto w żołądek. Nie sprawi że poczujesz się lepiej. Uwierz mi.
Ps: pączków nie jadam, on jest personifikacją (pączkonifikacją?) wszystkiego dobrego co lubisz tam sobie pochłaniać.)
Ad rem- więc czujesz się źle i wiesz, że zawaliłaś. A może wiesz coś więcej? Że jesteś beznadziejna albo że i tak jesteś za gruba. Już myślisz źle. Już myślisz destrukcyjnie.
Ja ponadto po takiej uczcie mam ochotę się już tylko położyć i spać. Nie zrobię nic wartościowego a już tym bardziej nie poćwiczę.
Nie ćwiczę i to jest mój błąd,

Bo to właśnie ćwiczenia dają Ci takiego samego powera jakiego da Ci ta głupia kostka czekolady. Bo kiedy jesteś już cała czerwona, spocona i dumna, wiesz że właśnie zrobiłaś dla siebie coś dobrego, że ta droga drogą dobrą jest
I nie masz ochoty z niej schodzić.
Żeby kupić baton babeczkę lub durną bagietkę z czosnkiem, nie wiem jak pachnącą. Nie i już!

Dziś znów mój dzień był tym dniem memłacza. I znów bym tylko jadła, nic nie robiła, stresowała się i spała. Mea culpa, mea maxima culpa. Ale na miły Bóg! Nie może tak być. Z wielkim ale to wielkim trudem przemogłam się i zrobiłam trening.
Jak ręką odjął. Jak nowo narodzona.
Pot jest wodą święconą dla diabłów smutków i stresu. Naprawdę!
To jest to co daje mi moc, napędza i sprawia że chce się działać dalej.

Prosiłam was w poprzedniej notce, żebyście nie budziły krótkodystansowca.
Ale teraz jestem mądrzejsza.
Jeśli macie w sobie krótkodystansowca i on śpi, a wy dietkujecie sobie cichutko, byle jak i tak tylko żeby nie zauważył, to mam dla was radę.
Obudźcie go. Bez litości. Zabierzcie mu kołdrę, łaskoczcie w stopy, wylejcie mu wodę na śpiący łeb. A gdy wstanie, wściekły i zły i zacznie domagać się hołdów z czekolad czipsów i podwójnej porcji serca, nawrzeszczcie na niego, wyrzuccie go z domu, zróbcie mu scenę, wywalcie przez okno wszystkie jego rzeczy (batoniki, czekoladki, słodkie pierdółki, marnotrawione minuty przed kompem, lenistwo, złośliwość).
Potem wskoczcie w dres. I wywalczcie siebie.
Wymówki są łatwe. A nie ma być łatwo.

ZRÓB SCENĘ. ZACZNIJ ŻYĆ

-Amen.
-Panie Boże zapłać