Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Postanowienie poprawy szlag trafił...

Kładłam się wczoraj spać z mocnym postanowieniem poprawy, planem jadłospisu i pełna nadziei, że uda mi się coś poćwiczyć. Niestety, Mały miał wobec mnie inne plany. Noc była koszmarna. Wydaje mi się, że przez tą cholerną zmianę czasu mam od początku tygodnia takie przeboje. 

O 17 oczy mu się już zamykają, co swoją drogą nie miałoby miejsca, gdyby książę zdrzemnął się chociaż godzinę po południu.

Ledwo udało mi się go przetrzymać do 18, chociaż bez ryku się nie obeszło. Potem kąpiel, papu i o 19 już spał, więc ok. Ja położyłam się o 20:30.

O 23 pobudka, zmiana pieluchy, butla, odkładam do łóżeczka, a on się do mnie uśmiecha gotowy do zabawy. Ale ignoruję, przykrywam kocykiem i kładę się do łóżka. Później jakieś 40 minut prowadził "monolog" sam ze sobą, namiętnie wkładając całą rękę do buzi. Uf, śpi. Cała ta zabawa trwała do 1, bo nie spieszył się za bardzo z jedzeniem, przecież on ma czas, całą masę mojego czasu.

3:50, słyszę dobiegające z łóżeczka stękanie, a potem charakterystyczny odgłos, informujący, że pielucha wymaga zmiany. Czekam jeszcze chwilę, aż "dorobi" swoje do końca i wstaję z jednym okiem otwartym. Wyciągam delikwenta ostrożnie, żeby kupa bokiem nie wyleciała. Światło musiałam zaświecić, więc małżonek się obudził, zwlekł z łóżka i udał w kierunku łazienki. Potem coś grzebał w kuchni. Patrzę, idzie zombie, w ręku trzyma butlę z mlekiem. Myślę sobie: "cudownie, chociaż tyle się pofatygował". Biorę butelkę do ręki i już wiem co jest nie tak. Ten już się położył, prawie śpi, a ja do niego "dlaczego to mleko jest zimne?". 

A co on odpowiedział? "Wcale nie jest zimne!" No to odkręcam i daję mu żeby paluch wsadził, przekonał się na własnej skórze i idiotki ze mnie nie robi przewrażliwionej. Skwitował to następująco: "No bo nie chciałem, żeby miał za gorące, a poza tym jestem nieprzytomny!". 

Nosz kur.. mać! Poszłam do kuchni, wylałam, zrobiłam nowe w akompaniamencie ryku, bo dzieciak zagłodzony i 2 minuty nie zaczeka. Wniosek z tego jeden, jak się czegoś  nie robi na co dzień, wprawy brak, to ciężko ocenić jaka temperatura jest właściwa. Tak samo jest z zakładaniem pieluchy, wiecznie tak mu to na tyłku zapnie, że parę podrzutów nogami i zjeżdża do kolan. 

Jednak powracając do dzisiejszej nocy. Nakarmiłam Małego ciepłym mlekiem, położyłam i myk pod kołdrę. Sekunda nie minęła, a on hop i już leży na brzuchu. No to dawaj go na plecy, ale ryczy w proteście i znowu chce się obracać. Jaśkiem go zablokowałam i nie miał innego wyjścia jak tylko leżeć na plecach, chociaż zadowolony nie był. Wierzgał do 4:40, aż zrezygnowany zamknął oczy. 

5:20- stękanie, kupa, pielucha, bez butli, łóżeczko, ryk. Nie miałam wyjścia, jak wstać, zabrać go do salonu i pożegnać się z łóżkiem aż do wieczora. 

Wszystkiego mi się odechciało, jestem zmęczona, zrezygnowana i nic mi się nie chce. W dodatku mój mąż mnie osłabia...