Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Żadnych przyjemności w życiu...

jak moja mała była... mała :) to też tak myślałam. Dodatkowo jak moje dziecko miało 3 miesiące mój facet uległ wypadkowi i amputowali mu nogę. Musiałam iść do pracy. Jak małą miała rok poszłam na studia. Wymęczyłam się niesamowicie przez te 6 lat, ale teraz z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że jak Ci dziecko podrośbnie to zaczniesz zauważać, że życie matki ma więcej barw

Plusem moze byc to ze masz zdrowe dziecko!!!wiem ze bycie matka nie jest latwe ale bez przesady

doskonale Cie rozumiem..ja tez uważam ze dziecko zmieniłoby wszystko w moim życiu dlatego nadal sie na nie nie zdecydowałam...co prawda jakieś 2 lata temu pojawił sie u mnie instynkt ale nie dopuszczam go do głosu...jeszcze to odwlekam w czasie bo nie czuje sie gotowa...mąż bardzo chce mieć dzieci i obiecałam mu ze do 30 zajdę w ciąże a mam za 2 tyg 29 urodziny:P wiec został mi rok:P czasem myślę ze może jakbyśmy wpadli to byłoby łatwiej bo nie musiałabym podejmować świadomie tej decyzji na którą nie potrafię się zdecydować...

Dobrze Cię rozumiem. Równy rok temu przeżywałam to samo. Jak sobie wspomnę o grudniu to, aż dreszcze mam... Mąż wyjechał do Czech, za pracą. a ja sama z małym dzieckiem. Ząbkował- myślałam że zwariuje. Prawdopodobnie miałam już początki depresji. Samo się nie zmieni. Musisz pogadać z Mężem. Niech Ci pomaga. Jeżeli ma weekend wolny niech wstanie do małego. Wierz mi faceci to potrafią. Wyśpij się. Wyjdź na zakupy bez dziecka. Bo inaczej zwariujesz.

Hej, masz 27 lat, głowa do góry. To wszystko da się naprawić!. Musisz uwierzyć w siebie i co najważniejsze wyznaczyć sobie w życiu CELE. Ja zauważyłam to dopiero teraz, że w życiu trzeba ustawiać sobie cele i to bardzo wysokie i do nich stopniowo dochodzić, żeby poczuć SPEŁNIENIE, bo nie ma lepszego uczucia. Co zrobić, żeby te przyjemności odzyskać? 1. Jedzenie - zacznij gotować mądrze, zdrowo, zdrowe potrawy też są dobre, trzeba tylko zachować umiar w jedzeniu, a czasami raz na jakiś czas specjalnie zjeść coś kalorycznego. No ale jedzenie to temat rzeka :) 2. Sen, spróbuj spać fazami. 1 faza to 1,5h, najlepiej spać od 4 do 6 faz ( czyli odpowiednio 6 albo 7,5 albo 9h) od razu poczujesz różnicę. Poza tym spróbuj drzemek oraz pamiętaj, że twoje dziecko nie zawsze będzie malutkie i zanim się obejrzysz, będzie miało 2-3 lata :) 3. Wyjścia, wyjazdy - jak wyżej 4. Ten wygląd. Uwaząsz, że jestes taka, taka i taka, ale robisz coś, żeby to zmienić? Żeby być i czuć się piękną trzeba cierpieć :) Najpierw trzeba się spocić jak świnia, żeby wyglądać jak kociak. 5. Ubrania - jak wyżej 6. Oczywiście, że masz dla kogo robić makijaż - dla siebie, żeby poczuć się choć trochę lepiej. I naprawdę nie trzeba nie wiadomo jakiego makijażu nakładać - korektor, tusz, poprawić brwi a może ulubiona szminka na co dzień w kolorze nudziakowym? :) 7. Kąpiel - pozwól sobie na nią od czasu do czasu, albo skróć czas kąpania :) Poczujesz się dużo lepiej i się odprężysz! 8. Ależ oczywiście, zacznij się spotykać czasami z przyjaciółmi, znajomymi. Rozmowa poprawia nastrój! 9. Nie przesadzaj :) Ogólnie nie odpowiadałabym na taki post, ale tyle tutaj pesymizmu, że aż przykro. Same jesteśmy kimś, kim chcemy być, nikt nam nie narzuca niczego i czasami potrzeba trochę dobrego egoizmu, czasu dla siebie! Wiem, że mówię tutaj jak psycholog, ale musisz pozbyć się tych negatywnych emocji. Spójrz na swoje dziecko, jest zdrowe, nawet nie wiesz, jaki to dar. Wiele dzieci rodzi się z wadami, z którymi muszą żyć do końca życia. Poza tym kochasz to mało stworzenie. A niektóre pary nie mogą doczekać się swojego dziecka. Staraj się patrzeć na życie przez pryzmat tych dobrych rzeczy, a nie złych. Trzeba czasami odsunąć od siebie te złe chwile, momenty, sytuacje, nie myśleć o nich.

matko szczerze wspolczuje :( przeczytalam Twoje wszystkie wpisy. Z tych wlasnie powodow nigdy sie nie zdecydouje na dzieciaka. Nigdy. Wierze ze uda Ci sie wyjsc z tego bagna, ze jakos to ogarniesz...trzymam kciuki bardzo mocno!!!

Nie chcesz zostawiać męża z tym wszystkim, a jakoś mąż nie przejmuje się tym że wszystko jest na Twojej głowie :/ Nic mu się nie stanie jak 1-2 dni w tygodniu po pracy się nim zajmie, a Ty będziesz miała czas na sen, kąpiel, makijaż, jakieś wyjście.

o matko,ale tych negatywów nazbierałas. Współczuję, ja po odchowaniu trojki, wreszcie mam swięty spokój.Serio nie ma zadnych plusów?

Trochę z przymrużeniem oka,nie może być aż tak źle! Też mam dziecko, chyba w wieku Twojego mniej więcej. 1. A może dieta vitalii?jestem na niej już 3 tydzień, nie obżeram się co prawda, ale jedzenie jest pyszne i głodna nie chodzę. A także chudnę:) 2 ... 3. Jeśli nie można zmienić dziecka, to można na pewno zmienić swoje podejście!!! 4. Pozwól sobie na niechęć do seksu, nie wymagaj od siebie rzeczy na ten moment niemożliwych do zrealizowania. 5. Grubość to przejściowy stan, zależny wyłącznie odd Ciebie,w przeciwieństwie do np. nieuleczalnej choroby. 6. Makijaż?podkreślić oczy-max. 2 minuty, efekt widoczny od razu:). Szkoda czasu? 7.Ja się kąpię z dzieckiem, jak nie mam czasu, fajna zabawa. Spróbuj puścić dziecku piosenki z yt pt przerwa dla mamy na kawę czy coś w tym stylu, może zadziała? 8. Odwiedziłabym Cię, ale pewnie za daleko mieszkasz. Z dzieckiem pójdziesz na pewno do innej mamy z dzieckiem, każda miło Cię pewnie przyjmie (chyba, że nie masz takich koleżanek). Druga sprawa, że pogoda nie dopisuje, by gdziekolwiek chodzić. 9.A czy nie zadziałałoby, gdybyś położyła się z dzieckiem?może razem udałoby Wam się usnąć. Wiem, że łatwo mówić i nie mam pojęcia o Twoim problemie, ale może którekolwiek z moich rozwiązań choć trochę Ci pomoże?Wyjście ze stanu, w którym jesteś to proces, chudnięcie to proces, daj sobie czas, ale zacznij działać! burdel w mieszkaniu wkurwia i przytłacza. mnie też. Angażuje w pomoc swoje 9miesięczne dziecko, sadzam je na tyłku w kuchni i daje talerzyk do zabawy czy coś.jak odkurzam to człapie za mną. I przede wszystkim myślę, że Twoje dziecko potrzebuje Twojej bliskości, być może płacze, bo chciałoby Cię mieć przy sobie...co jest ciężkie, jeśli jesteś nieszczęśliwa.nie myśl że się mądrzę, to tylko przemyślenia osoby która widzi sytuację z boku i widzi, że nie musi być tak ciemno jak to opisujesz... Otwórz się na pomoc, sprobuj skorzystać z pomocy, jeśli nie psychologa, to choćby mojej, co Ci szkodzi:)

Padłaś ofiarą wszechobecnego zachwytu i idealizmu związanego z rodzicielstwem - piękna mama, spokojne dziecko, sielanka. Dupa tam 1. Jedzenie: zblenduj twaróg chudy z bananem, dodaj słodzik i kakao - wlej do ozdobnego kieliszka i udekoruj (np. ziarnami kawy) 2. Z tego co zrozumiałam mały jest na butli - niech jednej nocy mąż do niego wstaje. Bez snu wszystko będzie czarne-porozmawiaj z nim, powiedz, że nie dajesz rady i że codziennie masz nowe pomysły jak to zakończyć. On jest twoim mężem, nie współlokatorem. Dziecko nie jest twoje, tylko wasze. Niech się weźmie do roboty. 3. Co najmniej 3 razy w tygodniu powinnaś móc wyjść sama na godzinę-dwie. Bodaj głupi spacer dookoła domu. 4. Daj sobie czas. Nie jesteś maszyną, masz prawo źle się czuć z ciałem po ciąży i porodzie (jaki on by nie był). 5. Tu nic nie poradzę - sama jestem w tej sytuacji :) Czasem pomaga przeglądanie czego to sobie nie kupię jak schudnę. 6. Jakby nie studia, które robię to w ogóle bym nie znalazła pod kurzem kosmetyków. Ale to też wróci. Spróbuj kiedyś się odstawić dla męża-może on też czuje się zaniedbany (tylko uwaga - może skończyć się seksem). 7. Z pomocą męża mogłabyś wziąć małego do wanny, poleżeć z nim-może byłby spokojniejszy. On by go później odebrał, a ty miałabyś chwilę dla siebie - powiedz wyraźnie że tego potrzebujesz i co najważniejsze MASZ DO TEGO PRAWO a on ma OBOWIĄZEK zająć się SWOIM dzieckiem. 8. Dziecko z reguły weryfikuje listę znajomych, ale zostają ci najwytrwalsi i ci którzy tez mają dzieci. Nie masz jakiejś koleżanki z dzieckiem którą możesz odwiedzić? Jej pomoc może okazać się bezcenna. 9. Jeśli masz możliwość zaopatrz się w leżaczek z wibracjami lub pokojową automatyczną huśtawkę - i to jak najszybciej. Nie jestem mądralą. To co piszę oparte jest na moich własnych doświadczeniach. Psycholog/psychiatra może pomóc, ale najważniejszą pomoc powinnaś otrzymać od męża. Jeśli nie zdaje sobie sprawy z tego, co tobą targa, musisz mu o tym powiedzieć - facet się nie domyśli, trzeba mu wysłać jasny, dosłowny komunikat: jest tak, a ja chcę żeby było tak, ty powinieneś zrobić tak. Ważne żeby w twojej wypowiedzi pojawiło się stwierdzenie "potrzebuję żebyś przez dwie godziny dziennie zajął się dzieckiem". Spróbuj. Mój mąż od początku aktywnie zajmuje się maluchami - bez tego już dawno wyskoczyłabym przez okno. Mało tego - on sam uważa, że moja praca jest sporo cięższa od jego i jak widzi mord w moich oczach, sam mnie wygania z domu, bo WIE ŻE TO DZIAŁA. Wracam stęskniona po dwóch godzinach. To pierwszy krok. Pozdrawia mama rocznych bliźniaków. Chętnie pomogę, możemy pogadać

twój mąż nie widzi co się z tobą dzieje, nie ma z tym żadnego problemu, przecież cała ta sytuacja nie jest normalna, ty nie chcesz go zostawić samego, a ja włąśnie bym go zostawiła np. na całą sobotę z dzieckiem i niech zobaczy jak to fajnie jest od rana do wieczora zajmować się dzieckiem, zgłoś się nawet do ośrodka do lekarza rodzinnego na pewno skieruje cię do jakiegoś specjalisty, bo ty masz głęboką depresję...

Koleżanko... Potrzebujesz pomocy specjalisty, przecież tak nie można żyć, patrz jak Ty się męczysz. Chciałabym Ci jakoś pomóc... Wprowadź dietę i jakąś gimnastyke, gimnastykować się chyba możesz jak mały śpi, co? Najważniejsze byś zadbała o swoją psychikę -lekarz.