Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Brat i ćwiczenia przybyli mi na ratunek

Wczoraj wieczorem zadzwonił mój brat Adrian. Czasami porafi zaskoczyć. Pogadaliśmy sobie i nastrój mi się poprawił. Dzisiaj waga znowu pokazała mniej, więc głowa do góry. Trzeba zakasać rękawy do dalszej pracy i nie poddawać się. Myślę, że ten ostatni okres był taki poplątany z powodu braku kontaktu z moimi bliskimi i znajomymi (rozmowy telefoniczne nie zastąpią bezpośredniego kontaktu). Ich wsparcie i rozmowa z nimi wiele dla mnie znaczą. To jest pewien sposób terapii, przynajmniej ja tak to odbieram. Samotne wieczory  i taki zastój to dla mnie jak trucizna, która niszczy mnie od wewnątrz. Wiem jednak, że nie mogę obarczać innych swoimi wszystkimi problemami, ale dobrze jest wygadać się tak poprostu komuś kto cię wysłucha.
Wstaję codziennie o 6.00 rano, żeby poćwiczyć przynajmniej 30 minut. Nigdy nie miałam większych problemów z rannym wstawaniem, ale ta konsekwentność i ten zapał są dla mnie dużym zaskoczeniem. Wieczorem urządzam sobie kolejną rundę ćwiczeń i idzie mi coraz lepiej. Chociaż ostatnio przeczytałam, że nie powinno wykonywać się ciągle tych samych ćwiczeń, bo nasz organizm się do nich przyzwyczaja i nawet systematyczne ich wykonywanie nie będzie przynosić efektu. Wypróbowałam już tę poradę w praktyce i wydaję mi się, że przynosi korzyści. Muszę tylko opracować sobie kilka układów (przynajmniej trzy) tak, żeby nie ćwiczyć ciągle tego samego.