Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Zaburzenia samooceny ... czyli dlaczego nie mogę
znaleźć odpowiedniego faceta.

Ostatnio dręczy mnie temat mojej samotności.

Myślę nad tym dlaczego jestem jakaś taka dzika w kontaktach z facetami.

Napewno jest wiele spraw, które na to wpłynęły:

- w dzieciństwie zmarł mi tata i traumatycznie przeżyłam jego odejście, a rozstania z każdym facetem w moim życiu było powieleniem tych przeżyć, dlatego stwierdziłam  no man no problem:)

- w swoich zwiazkach przeżyłam różne patologie zdrady, alkoholizm, przemoc psychiczną i fizyczną i wszystkie kończyły się cierpieniem i rozstaniem, nigdy nie czułam się naprawdę kochana

- po tych przejściach widzę w chłopakach wady od samego początku i już czar pryska i nie mogę się zakochac w kimś takim, nie daję szans ani jemu ani sobie na coś więcej

- bardzo lubię facetów ale tylko na stopie koleżeńskiej, boję się że znowu ktoś mnie zrani dlatego trzymam wszystkich na dystans

- jestem zamknięta i wycofana, a tak bardzo przeciez potrzebuję, żeby mnie ktoś przytulił i zaopiekował się mną

- spotykam powiedzmy "średniej urody faceta" ;) i myślę sobie no nie bez przesady nie będę sie zniżać do tego poziomu... stać mnie chyba na coś więcej...

- spotykam przystojnego chłopaka, który mi się podoba (a takich jest mało) nawet nie patrzę w jego stronę, bo czuję się przy nim brzydka i wiem że nie mam żadnych szans... albo myslę sobie jak przystojny to pewnie drań i ma dziewczyn na pęczki a ja takiego lovelasa nie potrzebuję

- przechodzę koło grupki chłopaków oni na mnie patrzą, a ja myślę sobie no tak patrzą, bo takiej wielkiej dupy jeszcze nie widzieli....

Wiecznie popadam ze skrajności w skrajność. To jest moje przekleństwo.

Chyba jestem niereformowalna:)

Nie wiem już co mam z sobą zrobić??!!