Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Szczescia ciag dalszy...

W niedziele wrocilam z weekendu u mojego L. Moje sloneczko obchodzilo 30 urodziny i z tej okazji zorganzowal biwak wraz z noclegiem pod namiotami. Bylo swietnie,ale nie ukrywam, ze troche mnie ta impreza stresowala  byli na niej obecni min. bracia bylej dziewczyny L ( ktora zmarla na raka) balam, sie ze zle mnie przyjma  L tez czul sie troche nie zrecznie, nie bylo mu komfortowo przytulac i calowac mnie przy nich ( z reszta doskonale go rozumie) 

Ogolnie bylo jakies 20 osob - wczesniej znalam moze 3 co sprawilo, ze czulam sie bardziej komfortowo. 

Biwak byl fantastyczny, przyjaciele L rowniez okazali sie mega sympatyczni, bracie bylej dziewczyny L okazali sie fajnymi chlopakami i powiedzieli, ze ciesza sie z jego szczescia. 

Koniec weekendu zakonczylismy gra w paintball, wrocilam bez siniakow, L po pierwszej rundzie doradzil mi chowac sie w baraku  mial straszny ubaw z tego jak radze sobie na polu bitwy, mi natomiast sprawilo niesamowita radosc widzac jak sie smieje i dobrze sie bawi. 

Kilka miesiecy zajela nam nauka powrotu do normalnego zycia po Afganistanie. 

Cierpialam jak widzialam, kiedy zrywa sie w nocy oblany potem, codziennie miewal koszmary, teraz natomiast od kilku miesiacy spi spokojnie. Ostatni raz kiedy opowiadal, ze snila mu sie wojna to bylo miesiac temu.

Nie wyobrazacie jaka przyjemnosc sprawia mi kiedy jego rodzice mowia mi, ze L odkad jest ze mna jest innym czlowiekiem, zaczyna sie smiac, chce sie spotykac z przyjaciolmi, przestal sie izolowac... 

... ten oto usmiech sprawia, ze jestem najszczesliwsza kobieta na swiecie