Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
niezmiernie mi miło, że podoba Wam się mój
pamiętnik

a dlaczego - bo zadnej juz sie niechce ruszac, mam kogos w rodzinie z waga ok 180 kg, wiec wiem o czym mowie. Ta osoba nie wychodzi by sie przejsc, wozi d. samochodem ale spotkania przy jedzonku - zawsze znajdzie sile i czas.

Jeśli chodzi o same spotkania: trudno jest się zgrać na dany dzień i godzine. I nie chodzi tu nawet o spotkania motywacyjne, ja np. Od trzech tygodni próbuję się umówić z dwoma kumpelami, ale nam nie wychodzi. Raz jedna ma zajecia na uczelni, a druga gości, a tu się okaże, że nadgodziny w pracy, a tu coś tam. Zawsze coś wypada. Jeśli coś nie jest dla ludzi obowiązujące np. kurs językowy (a i to nie zawsze) to nie będzie próbował znaleźć czasu za wszelką cenę. Co do osoby tyle wiążącej tyle i jej braku ruchu. Ogólnie rozumiem. Im więcej się waży tym trudniej nawet iść na głupi pół godzinny spacer. Wiem co mówię. Kiedy miałam wagę ponad 100 kg to godzinne chodzenie było dla mnie naprawdę męczące. Bolał kręgosłup, nogi. A gdybym ważyła 180 kg? Nie wiem czy w ogóle byłabym w stanie wstać z łóżka nie mówiąc już o chodzeniu gdziekolwiek

Jeszcze tak mnie naszło, bo zobaczyłam komentarz, że co jeśli takie spotkania prowadziły dietetyk (śniadanie). To mogłoby być ciekawe acz nieidealne, jeśli to by wyglądało tak: dietetyk rozsyła listę zakupów do danych osób. One przywożą dane składniki, a dietetyk pokazuje jak zrobić np. takie danie, jak go doprawić, jak go zmienić, żeby było urozmaicenie. Dlaczego takie a nie inne składniki (tłumaczenie o ilości, jakości btw). To byłaby lekcja połączona z czymś przyjemnym.

Owszem, VikiMorgan, masz rację. Jesteśmy różni. Ale stwierdzenie jak u Berchen że im się nie chce też jest uogólnieniem. Przyznam, że poznałam w swoim życiu dość sporo osób z wagą grubo powyżej stu. Miałam koleżankę, 120 kg, ale ilością ćwiczeń itd dorównałaby nie jednej fitnesce na siłce. Żadnych problemów z zawiązaniem buta. Dużo więcej jednak było takich osób które miały problem z podstawowymi czynnościami, a o wysiłku nawet spacerowym mogły zapomnieć

Wszystko w żywieniu jest kwestią indywidualna, ale mi tu raczej chodzi o to, żeby pokazać im kierunek

Wszystko w żywieniu jest kwestią indywidualna, ale mi tu raczej chodzi o to, żeby pokazać im kierunek

mysle ze nawet spokojny spacer jest lepsza okazja do spotkania niz sniadanie - przykrywka do kolejnego obrzarstwa, przepraszam z gory za niefakne okreslenie. Nie sadze by powolny ale dluzszy spacer nie byl mozliwy, na ogol jest to polecane przy wysokim obciazeniu.