Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
bez tytułu - nie lubię ich wymyslać :)

Zaczynam mieć ochotę na słodycze. Dziwne dla mnie uczucie, bo nigdy za nimi nie przepadałam, a teraz dostaję ślinotoku na widok krówki w papierku. Chyba brakuje mi  zwykłego, naszego "polskiego" buraczanego cukru :)  Póki co jestem dzielna i nie ulegam. No właśnie... póki co ;) 

Szanowny małżonek włączył się do  akcji redukowania własnej połowicy ;) W sumie to on ćwiczył zawsze- bardziej lub mniej regularnie - ja ... wiadomo, co najmniej trochę mniej regularnie, albo wręcz wcale. Teraz gdy ćwiczę, on wychodzi dyskretnie z pokoju - chyba połapał się, że krępuje mnie ćwiczenie przy kimś i wolałabym być w tym momencie sama. W niedzielę wykopał mnie prawie siłą na wycieczkę rowerową wzdłuż nabrzeża: czyli górki, dolinki i tony piachu. Rekompensatą były przepiękne widoki spokojnego morza i zachodu słońca, co  zresztą ledwie widziałam poprzez pot spływający na oczy. Wczoraj  poszliśmy na moje ulubione kijki do lasu. 

W sumie to cieszę się, że zaczął mnie motywować do ćwiczeń i jakiejkolwiek aktywności. Pośmialiśmy się, poprzekomarzaliśmy jak kiedyś, kiedy byliśmy tylko parą zakochanych dwudziestolatków. Zupełnie jak randki z własnym mężem.  Następny pozytywny aspekt mojego odchudzania :) 

A w ogóle, to muszę się pochwalić, że jutro minie dwadzieścia lat od pewnej pamiętnej imprezy w Domu Rybaka w Ustce, gdzie zaczepiłam suknią o stolik i o mały włos nie wywaliłam własnego ślubnego tortu :)