Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Uzależniona

Oto ja. Znów pokonana. Dziś odcinam się od tego co było. Kolejny raz chcę zacząć od nowa. Tym razem z czystą kartą. Od lat walczę z lekką nadwagą,dużą nadwagą bywa,że z otyłością. I w tym bywa tkwię od 4 lat. Od pierwszej ciąży. Przytyłam 40 kg i nie potrafię sobie z tym poradzić. Schudłam 20 kg. Zaszłam w drugą ciążę. Przytyłam 20 kg. Schudłam 18 kg. Przytyłam 4 kg. I tak w kółko. Błędne koło. 

Poza dwójką wspaniałych dzieci mam też męża. A wiecie jak się nazywa żona z zaburzeniami? Zaburzona😁 I stąd mój nick. Okazało się,że całkiem popularny w tych stronach. Z jednej strony cieszę się,że nie jestem sama a z drugiej przykro,że jest nas więcej. Potrzebowałam bardzo dużo czasu,żeby zrozumieć dlaczego od lat tkwię w tym błędnym kole. Zawsze myślałam,że jem bo lubię. Schudnąć 30 kg? Cóż to dla mnie? Post doktor Dąbrowskiej, ćwiczenia, pełen zapał i działanie. Do czasu. Aż skuszę się na jednego cukierka, na kostkę czekolady,która zamienia się w tygodniowe pochłanianie wszystkiego co wejdzie pod rękę. Nie ma wtedy 3-4 posiłków tylko jeden posiłek dzień i pół nocy. To straszne. Dawno podejrzewałam się o to,ale po kolejnym super zdrowym dniu i przeżartej nocy jestem już pewna i gotowa przyznać to sama przed sobą. Jestem uzależniona od jedzenia. Jestem żarłomanką,nałogową żarcioholiczką. I w tym tkwi cały mój problem z utrzymaniem efektów odchudzania. Prędzej czy później pękam i załącza się głód. Przysłowiowy głód,bo przez te wszystkie restrykcyjne diety już dawno nie mam uczucia głodu i sytości. Jedzenie jest pocieszycielem, jedzenie jest odstresowywaczem, jedzenie jest sposobem na nudę. Jedzenie jest lekiem na całe zło. I samo w sobie jest złem,bo później zabijają mnie wyrzuty sumienia i poczucie beznadziejności i braku konsekwencji. A to nie jest kwestia słabej woli,bo uwierzcie,że żeby przetrwać 42 dni na wybranych owocach i warzywach trzeba mieć jaja. Więc wiem,że mam jaja. Ale mam też problem w głowie. Nałóg,który muszę pokonać. Kiedyś rzeczywiście lubiłam jeść. Tak jak alkoholik lubił się napić. I zatarła się granica między lubię a muszę. Nawet jeśli się zaprę i dłuuuuugo nie muszę to i tak przychodzi dzień,że pękam a wraz ze mną wszelkie zahamowania. To trochę jakby żyły we mnie 2 skrajnie różne osoby. 

Dziś czas otworzyć oczy i umysł. Ta walka będzie długa i rozegra się w głowie. Dziś nie przyszłam się z Wami odchudzać. Chociaż na poprzednim profilu motywowałam i siebie i podobno Was. Dziś nie chcę się już skupiać na odchudzaniu,ale na życiu. Nie zaczynam z wagą 115, bo to już za mną. Schudłam nawet do 93,ale to było chwilowe. Otrzeźwiałam wczoraj przy 101. Przez 10 miesięcy zrzuciłam 22 kg. I tak w górę i w dół. Czas zamknąć rozdział. Czas zakończyć drogę ku autodestrukcji. Alkoholik idzie na odwyk albo po wszywkę. W przypadku jedzenia muszę iść na odwyk. Zacząć od zera. Znów uczyć się jeść i trzymać w ryzach. Nie mogę już przegrywać z zachciankami. Nie mogę już pozwolić by jedzenie mną rządziło.  

Dziś przestaję żyć by jeść.  Od dziś jem by żyć. 

odwyk dzień nr 1