Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Małżeńska pomyłka...

Jeśli chcesz pogadać, to pisz prywatnie. Trudna sytuacja. Musisz poczekać, aż dzieci podrosną. Pojscie teraz do pracy, przy tak małych dzieciach nie jest dobrym pomysłem. Będą chorować, a Ty nie masz na kogo liczyć, że Ci pomoże.

Komentarz został usunięty

Czemu nie chcesz wrócić do pracy? Co stoi na przeszkodzie? Ja pracuje od 20 lat i nie wyobrażam sobie inaczej. Międzyczasie 2 lata przerwy na dzieci ale też na macierzyńskim pomagałam doraźnie w firmie. Mam swoją kasę i jestem niezależna. W domu mąż mi pomaga. Puści i opróżni zmywarkę, potrafi pranie włączyć, rozwiesić czy umyć okna. Ja zajmuje się dziećmi ich nauka gotuję prasuje. Jak przychodzi sobota to zawsze śmieci wynosi i odkurza cały dom. Ja robię resztę. Też ciężko pracuje i nie wymagam od niego nie wiadomo czego, ale zawsze jest pomocny. No ale obydwoje wychodzimy do pracy i podział obowiązków jest. Dziś właśnie rozmawiałam z kolegą który narzeka na brak kasy. To pytam dlaczego twoja żona nie pracuje? To się ofukał. Wraca z pracy i nic robić nie musi bo żona ogarnia wszystko od a do z i jeszcze pod nos poda. No szok

Czytam co niektóre z Was piszą i nie wierzę. Jak można tak krytykować innych. Kobieta, która chce zostać z dzieckiem z domu jest oceniana jako leń i pasożyt. A ta, która zostawia kilkumiesięczne dziecko w żłobku jest super partnerką?! Serio? Kto dał prawo tak to oceniać? Przecież można powiedzieć w drugą stronę, że zostanie w domu robi z kobiet dobrą partnerkę. Wszystko zależy od wspólnej decyzji małżonków. A ta przecież była wspólna. Problem musi gdzieś indziej leżeć. Jeśli maż woli wypić piwo i iść na górę bez żony (owszem może być zmęczony, nie neguje tego) to nie wyglada dobrze. Co za karę, że żona się zajmuje dziećmi?! Nie rozumiem takiej nagonki.

Czytam twoje odpowiedzi do dziewczyn i ciężko nie wysnuć wniosku, ze sama sobie zgotowałas taki los. Sama na własne życzenie uzaleznilas się od męża który nie widzi w tobie już równej sobie partnerki. Praca w domu to tez praca - jasne.. rok, dwa kiedy dzieci są najmniejsze ale ty nie masz żadnych ambicji żeby podjac prace w przyszłości chociaż dzieci w tym wieku mogłyby już być w żłobku/przedszkolu. Brak ambicji u partnera niestety odpycha na dłuższa mete… twój maz na wszystko pracuje sam, jesteście w dwóch różnych światach, oddaliło was to od siebie. Jeżeli nie znajdziesz pracy to nie będzie co tutaj zbierać.. nie wyobrażam sobie ze w XXI wieku kobieta pisze „ja mogę siedzieć w domu”. A co planujesz robić w tym domu jak dzieci zaczną życie szkolne, zajęcia, spotkania z kolegami ? Siedzieć w domu i wycierać kurze ? Zastanów się nad sobą. I porozmawiaj z mężem bo widocznie aktualny model waszej rodziny doprowadza co najwyżej do jej rozpadu.

Czytam twoje odpowiedzi do dziewczyn i ciężko nie wysnuć wniosku, ze sama sobie zgotowałas taki los. Sama na własne życzenie uzaleznilas się od męża który nie widzi w tobie już równej sobie partnerki. Praca w domu to tez praca - jasne.. rok, dwa kiedy dzieci są najmniejsze ale ty nie masz żadnych ambicji żeby podjac prace w przyszłości chociaż dzieci w tym wieku mogłyby już być w żłobku/przedszkolu. Brak ambicji u partnera niestety odpycha na dłuższa mete… twój maz na wszystko pracuje sam, jesteście w dwóch różnych światach, oddaliło was to od siebie. Jeżeli nie znajdziesz pracy to nie będzie co tutaj zbierać.. nie wyobrażam sobie ze w XXI wieku kobieta pisze „ja mogę siedzieć w domu”. A co planujesz robić w tym domu jak dzieci zaczną życie szkolne, zajęcia, spotkania z kolegami ? Siedzieć w domu i wycierać kurze ? Zastanów się nad sobą. I porozmawiaj z mężem bo widocznie aktualny model waszej rodziny doprowadza co najwyżej do jej rozpadu.

Napisałaś, że było wiadomo, że nie wrócisz do pracy dlaczego ? Ja urodziłam drugie dziecko i ani ja ani mąż nie braliśmy pod uwagę, że nie wrócę do pracy. To była Wasza wspólną decyzja? Wydaje mi się że mąż wyszedł z założenia, że skoro Ty ogarniasz dom i dzieci i nie pracujesz to on jako głowa rodziny robi wszystko żeby Was utrzymać. Mnie raczej nie byłoby stać na dom niepracujac. Nawet pracując nas nie stać. Więc może warto byłoby też poznać jego wersję. On od rana do wieczora jest w pracy. Dzieci są już w takim wieku, że możesz zapisać do przedszkola. Mój tydzień po urodzeniu został zapisany do źlobka. Też nie wiemy jak że strony męża wygląda faktycznie sytuacja finansowa. Piszesz że nic do domu nie możesz kupić. Przecież Masz nowy dom, pewnie na nowo wszystko urządzone. Z jednej wypłaty. Weż to też pod uwagę.

Bardzo jest mi przykro, ze są kobiety, które nie otrzymują wsparcia od swoich mężów/partnerów. Mój zwiazek polega przede wszystkim na przyjaźni i nie wyobrażam sobie żeby mój partner zachowywał się w taki sposób w stosunku do mnie. Rozmowa i jeszcze raz rozmowa. O Twoich uczuciach. I jego tez. Może on ma jakieś problemy w pracy np i przez to wyładowuje emocje na Tobie? Oczywiście jest to niedopuszczalne. Musisz wyznaczyć swoją granice i przedstawić mu swoje oczekiwania. Pojedź do kolezanki na kilka dni, niech zobaczy jak jest super zajmować się dziecmi i domem. Faceci często myślą, ze wszystko robi się samo. To ze nie pracujesz nie oznacza, ze masz być jego służąca. Oboje zdecydowaliście się przecież ze zostajesz w domu. To o co ma pretensje?

to smutne że tak czujesz .....naprawdę potrzebna jest rozmowa....spróbuj na tą sytuację spojrzeć z innej strony i wykorzystać ten czas bycia w domu by zadbać o siebie podreperować swoją samoocenę....gdy pójdziesz do pracy trudno Ci będzie znaleźć na siebie czas......wiem że wszystko Cię dołuje....potrzebna Ci mądra przyjaciółka obok która wysłucha i pokieruje Cię w odpowiednim kierunku. Spróbuj walczyć o siebie;)))

Rozmowa rozmowa rozmowa.... Wiem, łatwo powiedzieć jeśli on nie chce gadać ale próbuj. Od września może młodu pójdzie do przedszkola więc i Ty wrócisz do pracy. Gorzej tylko jak po pracy sama będziesz musiała wszystko zrobić w domu. Dlatego rozmowa rozmowa rozmowa

Dla mnie to nie jest normalna sytuacja. Siedzenie z dziećmi w domu to ciężka praca, a mąż tego nie docenia, co więcej jak rozumiem, sam nie spędza czasu z dziećmi, ani z Tobą. Z drugiej strony, jeśli bez jego tak długiej pracy byście sobie nie poradzili finansowo, to chyba lepiej, żeby dzieci poszły do przeszkola (chyba już mają 3,5 i 2,5, więc nie są takie małe), a Ty do pracy, wtedy obowiązkami się dzielicie po równo.

Podstawą jest rozmowa. Rozmawiacie o tym co robiliście cały dzień? On ma świadomość jak wygląda Twoja rzeczywistość? Poszukajcie razem rozwiązania. Zapytaj jak on to widzi? Czy jeśli Ty poszłabym do pracy na pół etatu to on mógłby przeorganizować swoje życie tak aby wtedy zająć się dziećmi? Niech nie marudzi tylko znajdzie rozwiazania, uwzględniając w nich swój udział.

Koniecznie idź do pracy. Zależność nie jest korzystna.

Ale za problem? Dzieci do żłobka/przedszkola, Ty do pracy i stajesz się niezależna kobieta. Tak wisisz na mężu, on to dobrze wie.

Jak tu widzę same rady, że zakończyć związek, rozwiesc się, wyprowadzić (DOKĄD? Jak ledwo co wprowadzili się do nowego domu wybudowanego koło teściów), pójść do pracy, żeby być niezależna itp, to włosy mi dęba stają! Widzimy tu sytuacje opowiedziane z jednej że strony, więc nikt do końca obiektywnie nie może ocenić jak jest rzeczywiście, to możecie zrobić tylko Ty z mężem.. Związek to nie przygoda na chwilę, to na dobre i źle, więc trzeba o niego ciagle dbać i rozmawiać przede wszystkim że sobą szczerze. Jak długo nie rozmawialiscie że sobą, o swoich uczuciach, o troskach, o tym, jak widzicie przyszłość, jakie cele przed sobą stawianie itp, to też nie oczekujcie, że jedna rozmowa wszystko zmieni i naprawi.. Dużo spokoju życzę!

Powiem Ci moj maz tez ciagle pracowal a ja zostalam z noworodkiem 2 latka I 6 latka sama, za granicom w lockdown ile ze ani Nikt nie mogl przyjechac ani nigdzie nie dalo sie wyjsc. Jak dostalam depresji to do tej pory sie lecze na glowe a maz pracuje 35h a nie 60 w tyg bo musi mnie dogladac. Takze to rozumiem twoja samotnosc uwazaj bol latwo psychicznie zachorowac pozniej ciezko na prosta wyjsc.

Z małymi dziećmi faktycznie ciężko coś zmienić , ja bym na Twoim miejscu poczekała jednak aż trochę podrosną bo jak finansowo sobie sama poradzisz.... Twój mąz z tego co piszesz niestety jest przemocowcem, jesteś od niego całkowicie zależna i wykorzystuje to do wyzywania się na Tobie. Mimo wszystko życzę żeby mąż się opamiętal i otworzył oczy. Jesteś bardzo dzielna i mądra kobieta, życzę Ci szczęścia na pewno sie go doczekasz. A może uda Ci się zapisac do psychologa, dzięki temu poukladqsz sobie w głowie i ułożysz jakiś plan na przyszłość.

Też kiedyś bardzo bałam się wyjść ze związku. Pomimo, że był strasznie toksyczny. Aż nawet ciężko mi sobie przypomnieć tamten okres, bo byłam jakimś strzępkiem człowieka. Pamiętam jak ludzie mi próbowali otwierać oczy, to nie chciałam sluchać, nie chciałam wierzyć, nawet w to co sama widziałam. Aż pewnego dnia, bardzo to było ciężkie, jakoś się otrzeźwiłam. Wyprowadziłam od niego. Ledwo ciągnęłam z kasą, bałam się, że jestem sama i w razie co nikt nie pomoże, bo nikogo nie ma obok. Ale przecież i tak nigdy go nie było jak go potrzebowałam. Od czasu tej wyprowadzki wszystko zmieniło się na lepsze. Kroczek po kroczku odżywałam. Moja jakość życia poprawiła się diametralnie (no może oprócz tego, że jestem gruba). Najważniejsze, to poświęcić trochę czasu i pomyśleć, porozmawiać ze samą sobą

Hm, chyba zaryzykowałbym w twojej sytuacji i powiedziała wprost, że jeśli tak to ma dalej wygląd to chcę rozwodu. Albo to nim wstrząśnie i otworzy oczy albo przytaknie. Będziesz mieć wtedy jasną sytuację.

Komentarz został usunięty