Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Odpowiedzi do komentarzy.

Ja myślę że jesteś bardzo samotna nie tylko w związku. Przechodziłam to . Mąż od rana do wieczora w pracy , wiecznie nieszczęśliwy i czepiający się o wszystko i nie mający pojęcia o wychowaniu dzieci i prowadzeniu domu. Rozmowy pomagały czasem na chwilę, jak to przetrwałam , nie wiem ale pamiętam że jak czar goryczy się przelał to nie robiłam nic kompletnie w domowych obowiązkach ( oprócz zajmowania się dziećmi) przez trzy dni . W domu syf , m jak się odezwał to wyjaśniłam jak wygląda nic nierobienie i jak mu przeszkadza to nich posprząta. Koniec końców posprzątaliśmy razem . Poskutkowało na jakiś czas.

Mój mąż kiedyś też tak mówił. Wyniósł to z domu. Ale jego rodzice są chorzy umysłowo (niestety nie zdają sobie z tego sprawy). Kiedyś miałam dużo pracy w domu, córka płakała ciągle, mąż robił siano. Wieczorem mówi, że on taki zmęczony, nie ma siły. A ja mówię, że też nie mam siły, bo robiłam to i tamto. A on co to takiego, to tylko mycie i gotowanie, czym tu się można zmęczyć. Tak mi ciśnienie wtedy podniósł, że od razu mu powiedziałam, że jak jest taki mądry to proszę bardzo niech robi to co ja, bawi się z córką, itd. Powiedziałam mu, że to jest nasz dom, nasze dziecko, nasze pola i łąki i że też mu pomagam podhaczyc maszyny, jeżdżę po części, itd. I że beze mnie by się obesral po pas(😂) a on że Ty beze mnie też. No i mówię no to razem byśmy się obsrali po pas. Od tego czasu on szanuje moją pracę, a ja jego jeszcze bardziej. A mówisz mężowi, że jest Ci przykro, że on tak mówi? Może on jest tak nauczony i nie zdaje sobie sprawy, że robi Ci przykrość? Jemu też możesz powiedzieć po czym Ty taki zmęczony? Przecież tylko kierujesz? Nie wiem czy w Waszym przypadku to się sprawdzi, ale może spróbuj zrobić taki bunt?

U mnie też nie jest łatwo. Przez kilka lat wypracowałam sobie, że mąż mi trochę pomaga. Ale to nie jest też do końca tak kolorowo. Ok on np teraz sprząta łazienkę i pokój starszego syna. Ale ja musze ogarnąć resztę, sprzątnęłam już kuchnie, robię obiad, posprzątałam przedpokój i salon. I zajmuje się 10 miesięcznym dzieckiem. Jak mu mówię weź go ze sobą jak sprzątasz to on mówi, że się nie da. Ja muszę dać radę on nie. Ja mu mówię że okna muszę umyć to może zawiózł by w jeden dzień w tygodniu małego do moich rodziców. Ma po drodze do pracy. A on, że w sobotę weźmie go do drugiego pokoju a ja mam obskoczyć 6 okien w tym 3 tarasowe. I 2 które muszę myć stojąc na drabinie na dworze. I mam takich przykładów dużo więcej. Ok gdzieś tam w czymś pomaga. Ale to i tak nie jest 50 % tego wszystkiego co ja robię. Ja m9ge w domu pracować z dzieckiem chorym. Gdzie mam wymagająca pracę umysłową i normę do wyrobienia. On był teraz w lutym z małym w domu i pracował bo ja musiała iść na zabieg do szpitala. No i się nie da. We wtorek ma pracować w domu bo ja jadę do sądu. Też się nasłucham że się nie da. A ja mam wrócić do pracy i pracować przez kilka miesięcy z 2 ką dzieci i mam dać radę.

Odnoszę wrażenie, że się zgodziłaś na taki układ nie zdając sobie sprawy, że siedząc kilka lat w domu na wypiz.dowku z dwójką małych dzieci, bez kontaktu z dorosłymi po za teściami i mężem, można dostać tzw śruby. Jakby to jeszcze było małe miasto gdzie możesz wyjść na plac zabaw czy do klubu malucha, mieć kontakt z innymi mamami, dorosłymi ludźmi, porozmawiać na tematy typu dzieci, dom, rodzina, myślę, że byłoby Ci jednak łatwiej, a tak to jesteś w tym wszystkim sama, bez jakiegokolwiek wsparcia czy możliwości rozmowy z ludźmi, którzy mniej więcej mają podobną sytuację. Co do relacji z mężem, w poprzednim twoim wpisie pojawiło się tyle pomysłów jak to rozwiązać, ale chyba na dzień dzisiejszy jesteś tak stłamszona, że raczej wszystko Cię przerasta. Ja Ci życzę przede wszystkim siły, walcz o siebie, bo życie mamy wszyscy tylko jedno. Nie daj sobie wmówić, że jesteś leniem, że nie ogarniasz podstawowych rzeczy. Nie spuszczaj głowy dla świętego spokoju, bo tak to tylko dajesz sygnał, że można dalej wmawiać Ci bzdury i głupio komentować.

Strasznie mi przykro kochana. Zawsze, gdy było mi ciężko pocieszałaś mnie, że mnie rozumiesz, bo mamy bardzo podobnie, ale wiesz co? Ty masz dużo ciężej i nie wiem jak to wszystko ogarniasz. Też mam dwoje maluchów, zresztą wiesz, ale nie mam pola i tyle do ogarnięcia z dziećmi na plecach. Od września pracuje i obowiązki są dzielone praktycznie na pół. Mój mąż nauczył się ogarniać wiele rzeczy przez to, że mnie nie ma w domu do 15:00. To była najlepsza decyzja w moim życiu, mimo, że przychodzę czasem wypruta po robocie, a tu czeka mnie kolejny etat z dziećmi. Na pewno musicie porozmawiać o tej sytuacji kolejny raz, nie możecie zamiatać problemów pod dywan, bo kupka będzie rosła, aż zrobi się tak duża, że już jej nie sprzątnięcie, efektem będzie frustracja, a później rozpad rodziny :( ale jesteś bardzo, bardzo dzielna!! I nigdy nie daj sobie wmówić, ŻE NIC NIE ROBISZ. Dużo siły dla Ciebie 🌷🌷🌷🌷🌷♥️

Chlopy takie sa nie potrafia w multitasking jak my kobitki Jak ma sie opiekowac dziecmi to przeciez wiadomo ze nic innego w domu nie zrobi. Tym bardziej jak mowisz ze dzieci sa trudne to musi caly czas pilnowac bo pewnie sie beda bily Albo cos zbroja. Za to to ze Twoj maz ci mowi ze ty nic nie robisz to juz bardzo smutne. Ciebie tez przeciez boli brak pieniedzy wlasnych.

Ciężko coś doradzić.Sama mam 1,5 roczne Dziecko i pracę na 3 zmiany.Do domu pieniądze przynosze ja.Mimo wszystko zawsze czuje,że za mało zrobiłam itp.Ale mam kochanego Męża.Co chciałam powiedzieć...wydaje mi się,że wiem co czujesz.Bo oprócz Męża nie mam żadnej pomocy.Wydaje mi się,że tak jak pod poprzednim wpisem Krummel pisała,zagroz rozwodem.Jesli masz na to odwagę.Wtedy będziesz wiedzieć co i jak...

A może tak ze 2 razy w tygodniu mogłabyś zatrudnić dziewczynę do opieki nad dziećmi. Taka godzina czy dwie, może zdziałać cuda.

Nie każdy facet, umie okazać uczucie, dać ciepło...jeśli nie został tego nauczony. Mój M np. nie umie powiedzieć kocham...ale umie to okazać. Mam nadzieję,że uda się Wam porozmawiać

Mój mąż miał takie samo podejście. Docenił trochę jak zaczęłam go zostawiać samego z dziećmi. Zawsze mu mogłam potem przypominać jak zwykłe siedzenie z dziećmi potrafi zmęczyć. Jesteś super mamą, że dajesz im całą siebie, jak podrosną będzie Ci dużo łatwiej. Trzymaj się.

Twój mąż może być po prostu mało rozwinięty emocjonalnie i tego nie jesteś w stanie zmienić. Rozmowy nie pomogą. Może jakimiś ostrymi negocjacjami coś więcej dla siebie wywalczysz w tym małżeństwie... Ale nie spodziewałabym się, że mąż stanie się ciepły i wspierający.

Taki okres kiedy dzieci są małe ogólnie jest trudno. Gdy nie masz rodziny do wsparcia, to ciężko wszystko ogarnąć.