Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Po pogrzebie. Życie toczy sie dalej.

Wczoraj był pogrzeb taty. Dzień bardzo ciężki do przeżycia. Ostatnie pożegnanie. Widok taty w trumnie. Rozdzierało serce na kawałki. Jedyne pocieszenie że nie cierpiał. I już nie cierpi. Nie zmienił sie nic. Pogrzeb był piękny. Było dużo ludzi. Bardzo dużo. Rodzina. Znajomi. Z pracy. Ksiądz powiedział ładne kazanie. I dało do myślenia. Że dopiero w obliczu śmierci doceniamy ta zmarła osobę. Wspominamy. Często żałujemy swojego postępowania wobec tej zmarłej osoby. I ja tak sobie analizowałam wieczorem swoje relacje z tatą. I muszę wam powiedzieć że prawdę mówiąc nie mam czego żałować . Kontakty były dobre. Odwiedzałam ich z dziećmi tak często jak mogłam. Nie mam wyrzutów sumienia że mogłam być częściej. 

Przez cały tydzień nie spałam za dobrze. Nie jadłam. Piłam kawę za kawa. Jadłam jeden posiłek dziennie. Schudłam 4 kg. Wczoraj jak już wracaliśmy z pogrzebu zasnęłam w aucie. Poczułam ulgę. Pożegnałam sie z tatą. Potrzymalam jeszcze go za rękę. Ten pogrzeb był swego rodzaju ukojeniem bolu. Wypłakałam wszystkie łzy wczoraj i wcześniejszych wieczorów. Już nie płacze. Nadal jest mi smutno że już nie przytuli mnie. Nie pogadamy. Nie przyjedzie. Ale wiem że jest ze mną. Czuwa nademna. W nocy gdy umierał przyśnił mi sie i porzegnal sie ze mną. Mówił że musi już iść ale sie jeszcze spotkamy. I ja wierzę że kiedyś sie spotkamy. 

"jestem tego pewny. W głębi duszy o tym wiem że gdzieś na szczycie góry, wszyscy razem spotkamy sie ... " 

Na tę śmierć byliśmy przygotowani w sumie od 3 lat już wiedzieliśmy że tata jest chory. Ale ten ostatni przerzut do głowy i tylko 3 mc. A tak na prawdę 6 dni w szpitalu z czego w niedzielę jeszcze mamie powiedział że ją kocha. W poniedziałek już nie było z nim kontaktu a we wtorek nad ranem zmarł. Nie cierpiał. Nie męczył sie. Zasnął. I śpi.